Οἱ ἀγγελόμορφοι καί ἀρχαγγελικοί ἄνθρωποι χαίρονται μέ ὅλα ὅσα τούς ἔρχονται, διότι ξέρουν πώς "τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει" (Φιλ. γ΄20). Ἡ τελειότερη μορφή προσευχῆς εἶναι ἡ ἀέναος δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος εὐχαριστεῖ τόν Θεό συνεχῶς, ὁμοιάζει μέ τούς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι δορυφοροῦν τόν Κύριο καί ψάλλουν ὕμνους ἐπινίκιους πρός τόν Δημιουργό τοῦ σύμπαντος.
Ὅμως τί θλιβερό... Τό παράπονο καί ἡ γκρίνια αἰχμαλωτίζουν σήμερα τίς ζωές μας. Ὅλος ὁ κόσμος στριμώχνεται καί φωνάζει, τοῦ φταῖνε ὅλα, θλίβεται σέ ὅλα, δέν ἀναπαύεται σέ τίποτα. Παραπονούμαστε μέ τούς ἀνθρώπους. Παραπονούμαστε μέ τα δυσάρεστα γεγονότα πού ἔρχονται αἰφνιδίως στή ζωή μας.
Ὅμως ὑπάρχει ἕνα βαθύ παράπονο, τό ὁποῖο ἀγνοοῦμε καί τό ὁποῖο εὐθύνεται γιά ὅλα τά ἄλλα παράπονα πού ἐκφράζουμε συνεχῶς πρός τούς γύρω μας. Τό παράπονο τῆς ψυχῆς, πού παραδέρνει ὁλόγυμνη ἀπό ἀρετές μέσα στήν παγωνιά ἀυτοῦ τοῦ κόσμου, ξεκομμένη καί ὀρφανεμένη ἀπό τόν Θεό καί Δημιουργό της. Καί τό χειρότερο εἶναι πώς δέν ἀναζητᾶ τά χρυσοὕφαντα ροῦχα τῆς Θείας Χάριτος, ἀλλά τά κουρέλια πού προσφέρει τό γήινο περιβάλλον μας. Ἀλλά ποῦ νά τή ζεστάνουν τήν ταλαίπωρη... Καί ὅλο ψάχνεται νά μαζεύει κουρέλια καί ὅλο ὑποφέρει. Καί τελικά νομίζει πώς τῆς φταῖνε οἱ ἄλλοι.
....
Ἄν ἡ εὐλογημένη ψυχή ἦταν καλά ντυμένη, δέν θά φοβόταν τούς πάγους. Καί ἡ ἐποχή μας, ὡς γνωστόν εἶναι πολύ παγωμένη ἀπό ἔλλειψη ἀγάπης. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ κάποτε πώς στά ἔσχατα χρόνια "ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν" (Ματθ. κδ΄ 12), θά παγώσει δηλαδή.
Βγαίνεις λοιπόν γυμνός στήν παγωνιά καί σοῦ φταῖνε οἱ ἄλλοι; Γιατί χάνεις χρόνο γκρινιάζοντας; Κοίταξε νά ντυθεῖς μέ τή θερμουργό Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τότε θά Τόν δοξάζεις γιά τήν ὡραία ἐνδυμασία σου καί συγχρόνως θά πονᾶς καί γιά ὅλους αὐτούς πού γυμνοί πορεύονται ἀνάμεσα στίς παγωνιές. Καί μπορεῖ νά φτάσεις σάν τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά λές "Ἄς παγώσω ἐγώ, γιά νά ζεσταθοῦν οἱ ἀδελφοί μου" (Ρωμ. θ΄ 3).
Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 315-317