Τό προνόμιο τῆς ἐνόχλησης

Νιώθω πώς πάντοτε κάτι μᾶς πιέζει. Ἀπό μικρό παιδάκι μέ πιέζει ἡ ἀλλεργική ρινίτιδα. Ὅταν σταματάει αὐτή, μέ πιέζει ἡ καρδιά μου ἀπό τά βάσανα, τίς στενοχώριες, τίς πίκρες τῆς ζωῆς. Ὑπάρχει ὅμως καί μία πίεση ἡ ὁποία σοῦ προσφέρει τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί σέ γεμίζει μέ γαλήνη καί χαρά. Ἡ πίεση τοῦ νοῦ στήν προσευχή. Ἕνα εἶναι τό σίγουρο: Ὅλοι μας πιεζόμαστε. Αὐτός πού πιέζει τόν νοῦ του στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων ὄχι μόνο δέν δυσφορεῖ ἀπό τίς πιέσεις τοῦ περιβάλλοντος ἀλλά αὐτές γίνονται ἀφορμή πρός τόν ἁγιασμό του καί μάλιστα χαίρεται γιά αὐτές. Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου «ἔχαιραν ἐν τοῖς παθήμασι» καί, ἐνῶ ἦσαν δέσμιοι στίς ἰουδαϊκές φυλακές, διατηροῦσαν βαθιά εἰρήνη καί τή χάρη τοῦ Κυρίου.

Ὅσοι μᾶς ἐπαινοῦν μᾶς καταστρέφουν. Ὅσοι μᾶς ἐνοχλοῦν μᾶς εὐεργετοῦν. Ὅλοι οἱ ἐνάρετοι, ἐνοχλημένοι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δοξάσθηκαν μέσα ἀπό τίς ἐνοχλήσεις τοῦ πειρασμοῦ.

Πρῶτος ὁ Χριστός δεχόταν τίς ἐνοχλήσεις τοῦ πειρασμοῦ ὅταν ἀνέβηκε γιά 40 ἡμέρες στό Ὄρος καί κατόπιν τῶν γραμματέων καί Φαρισαίων, στά τρία χρόνια πού περιόδευε καί παρηγοροῦσε τόν κόσμο. Οἱ ἐνοχλήσεις πού δέχθηκε πάνω στό σῶμα του, ἐν τῷ Σταυρῷ, προετοίμασαν τήν Ἀνάσταση καί τόν δοξασμό τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μεγαλούργησαν μέσα ἀπό τίς ἐνοχλήσεις πού δέχονταν ἀπό τόν διάβολο ἤ τούς ἀνθρώπους ἤ ἀπό τό σῶμα τους. Δίχως αὐτές δέν θά τούς γνώριζε κανείς, δέν θά ἔφταναν στή θέωση καί στά μεγαλεῖα του Παραδείσου.

Ἀπό τήν νεότερη ἐκκλησιαστική ἱστορία χαρακτηριστικό εἶναι τό παράδειγμα τοῦ μεγάλου θαυματουργοῦ ἁγίου τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ἁγίου Νεκταρίου· τόν ἀνέδειξαν οἱ ἐνοχλήσεις καί συκοφαντίες πού δέχτηκε ἀπό τούς φθονοῦντες αὐτόν.

Ἐνῶ τόν ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό, οἱ ἐξορίες καί οἱ διωγμοί τοῦ ἀθεϊστικοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος τῆς Ρωσίας. Ἔφτασε ὁ ἴδιος νά λέει: «ἀγάπησα τό μαρτύριο πού τόσο παράδοξα καθαρίζει τήν ψυχή».

Ὅταν μᾶς διώκουν οἱ ἀσθένειες ἤ οἱ ἄνθρωποι, δέν μᾶς διώκουν τά πάθη μας. Εἶναι προτιμότερο νά μᾶς ἐνοχλοῦν ἐξωτερικοί παράγοντες, παρά ἐσωτερικοί τῆς ψυχῆς. Τίς μεγαλύτερες ἐνοχλήσεις τίς δέχεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τά πάθη. Αὐτές μποροῦν νά τόν τρελάνουν. Ἀντίθετα οἱ ἐξωτερικές τόν γιγαντώνουν,τόν κάνουν πιό δυνατό, καί τόν καθαρίζουν ἀπό ἐγωισμούς, ὑπερηφάνειες καί ἄλλα.

Κάποιος ἡγέτης κάποτε ἀπομάκρυνε ἀπό κοντά του κάποιους ξένους πού τόν «ἐνοχλοῦσαν». Τότε σέ αὐτόν λειτούργησε ἕνας πνευματικός νόμος. Ὕστερα ἀπό λίγο καιρό δέχτηκε φοβερές ἐνοχλήσεις ἀπό τά παιδιά του, τά ὁποῖα καί τόν ξεφτίλισαν. Ἄν ἄντεχε τούς ἐλέγχους τῶν ξένων, δέν θά ἐπέτρεπε ὁ Θεός νά τόν ἐνοχλοῦν οἱ δικοί του.

Ὁ Δαβίδ πόσο σοφός ἦταν! Ἄφησε τόν δοῦλο του Σεμεΐ νά τόν ἐνοχλεῖ συνεχῶς καί τόν θεωροῦσε εὐεργέτη του. Πίστευε πώς αὐτός τοῦ ἐξασφάλιζε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει πολλά. Ὅταν ὁ τόπος μας ἔδιωχνε κάποιους τυράννους, ἔρχονταν στή συνέχεια χειρότεροι. Ἔτσι, ἀπό τούς Τούρκους πέσαμε στούς Φράγκους, στόν ἀλληλοσπαραγμό καί στούς Γερμανούς καί τώρα μᾶς ἐνοχλοῦν τά πάντα. Ἀκόμα τρωγόμαστε μέ τά ροῦχα μας.

Βέβαια, ἄν σέ ἐνοχλοῦν τά πάθη, σοῦ φταῖνε ὅλα. Ἄν ἔχεις μέσα σου τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη, τή χαρά, δηλαδή τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε οἱ ἐξωτερικές ἐνοχλήσεις εἶναι χάδια εὐεργετικά πού δίνουν εὐεξία στήν ψυχή. Αὐτοί πού ἀδίκως καί ἐμπαθῶς ἐνοχλοῦν τούς κατώτερούς τους, δικαίως θά ἐνοχληθοῦν ἀπό τούς ἀνώτερούς τους καί ἀπό τό περιβάλλον τους. Σύμφωνα μέ τόν πνευματικό νόμο «μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιρα θά λάβεις», θά ταλαιπωρηθοῦν γιά νά ξοφλήσουν τό λάθος τους. Οἱ ἅγιοι ὅμως πού διώκονται, χωρίς νά ἔχουν διώξει κανένα, παίρνουν καθαρό μισθό, λαμπικάρονται καί λάμπουν τόν κόσμο καί στόν κόσμο.



Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 516-518