Με την ανάστασιν των νεκρών σωμάτων και την καθολικήν κρίσιν θα επισυμβεί η συντέλεια, η μεταρρύθμισης, ο μετασχηματισμός και η ανακαίνισης του κόσμου! Τότε θα έλθει το «ευλογημένον Σάββατον». Το οποίον δι’ ολόκληρον την κτίσιν είναι « η της καταπαύσεως ημέρα»,
όπως ψάλλομεν εις το δοξαστικόν της ακολουθίας του Μ. Σαββάτου/ τότε θα αρχίσει η μυστική «ογδόην» ημέρα της δημιουργίας, «η ανέσπερος ημέρα της Βασιλείας», όπως λέγει ένα τροπάριον των Αίνων της Αναστάσεως.
Τότε θα αρχίσει το «καινόν» Πάσχα. Δι’ αυτό η χαρά της Αναστάσεως και της αιωνίου ζωής καθιστά την νύκτα της Κυριακής του Πάσχα «πανήγυριν πίστεως», κατά την οποίαν κάθε πιστός «μετέχει εν τινι μέτρω και δι’ ολίγας στιγμάς» της «ογδόης ημέρας», η οποία θα εκτείνεται εις τους
ατελευτήτους αιώνας. Η Κυριακή του Πάσχα είναι ημέρα «κλητή και αγία», όπως ψάλλομεν εις την (Η) Ωδήν του κανόνος του Πάσχα. Είναι ημέρα επίσημος και αγία, διότι είναι ημέρα νέα, απαρχή του αιώνος της σωτηρίας, «το της σωτηρίας γενέθλιον» είναι αφετηρία της πανευτυχούς «ογδόης ημέρας», του απεράντου αιώνος του απείρου Θεού.
Δι’ αυτήν την ένδοξον και ανέσπερον και χωρίς τέλος ημέραν ωμίλησεν αινιγματωδώς ο σοφός Σολομών, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον, και εις αυτήν αφιερώνει τους ψαλμούς δια την Ογδόην ο μέγας Δαβίδ. (ψαλμός ΣΤ-επικεφαλίδα δια την Ογδόην) Την ιδίαν ημέραν, κατά την υμνολογίαν της Εκκλησίας μας, προετύπωνε και ο Υιός και Λόγος του Θεού, όταν εταπεινώνετο ως άνθρωπος και εδέχετο περιτομήν την ογδόην ημέραν.
Κατά τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά και «το μέγα θέαμα του φωτός της του Κυρίου Μεταμορφώσεως της ογδόης(δηλαδή του μέλλοντος αιώνος) εστί μυστήριον, κατά την ογδόην γαρ δυνάμει κράτος ενεργείας η Βασιλεία του Θεού αναφαίνεται». Επειδή δε η αγία Μεταμόρφωσης του
Σωτήρος «είναι εορτή και μυστήριον του μέλλοντος αιώνος» διά τούτο «η Εκκλησία εδιώρισε να λέγεται καθ’ εκάστην εν ταις Ώριας το Κοντάκιον της Μεταμορφώσεως. Επί του όρους μεταμορφώθης…. Ίνα διά της συνεχούς υπομνήσεως κινεί τους Χριστιανούς εις πόθον της μελλούσης δόξης». Με τον τρόπον αυτόν «τους χαροποιεί και τους ενδυναμώνει να αθλήσουν
ανδρείως, διά να αξιωθούν τοιούτου ακηράτου στεφάνου της μακαριότητος.
Αλλά και ο όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος θεωρεί την ογδόην ημέραν» ως τύπον του μέλλοντος αιώνος ο οποίος δεν θα έχει τέλος . και γράφει
Και τας επτά ημέρας (ο Θεός) τας εδιώρισε να είναι τύπον των επτά αιώνων όπου μέλλουν να απεράσουν ύστερον. Τον δε παράδεισον τον εφύτευσεν ύστερον από αυτάς τας επτά ημέρας, διά να είναι τύπος του μέλλοντος αιώνος. Αμή διατί το Πνεύμα το Άγιον την ογδόην δεν την αρίθμησε
μαζί με τας επτά; Επειδή ήττον ανάρμοστον να μετράται και αυτή μαζί με τας επτά, αι οποίαι ανακυκλούμεναι κάμνουν τας τόσας εβδομάδας, και χρόνους, και αιώνες.
Αλλά έπρεπεν η ογδόη να είναι έξω από τας επτά, ωσάν οπού δεν έχει ούτε αρχήν, ούτε τέλος.
Διατί ουδέ τώρα μεν είναι, μέλλει δε να γίνει και να λάβει αρχήν, αλλά και προ των αιώνων ήττον, και τώρα είναι. Και θέλει είναι εις αιώνα αιώνος, όμως λέγεται πως δεν είναι τώρα, αλλά μέλλει να λάβει αρχήν, ότι θέλει έξ άπαντος, και θέλει φανερωθεί εις ημάς ολοϋστερινά, και θέλει γένει μία ημέρα ανέσπερος, και ατελεύτητος.
Ο χρόνος λοιπόν άρχισε κάποτε. Θα έλθει όμως καιρός, κατά τον οποίον θα παύσει. Διότι, όπως μας διδάσκει ο θεοφώτιστος άγιος Δαμασκηνός, μετά την γενικήν εξανάστασιν και την καθολικήν κρίσιν δεν θα αριθμείται πλέον ο χρόνος με ημέρες και νύκτες, τότε θα είναι «μάλλον μία ημέρα ανέσπερος» ο χρόνος τότε δεν θα υπάρχει. Η κτίσης όμως θα διατηρηθεί» υπό νέαν βεβαίως μορφήν. Ο κτιστός κόσμος δύναται να υπάρχει και εν ουχί χρόνω.
Η κτίσης άρχισε, αλλά δεν θα παύσει να υπάρχει!» η ψυχή και οι αγγελικές υπάρξεις, θεολογεί ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, έχουν μεν αρχήν, δεν έχουν όμως τέλος. Κατά συνέπειαν, όπως γράφει ο Γ. Φλωρόσφσκυ, «είναι δυνατόν να παρομοιάσωμεν την κτίσιν με μίαν γεωμετρικώς
διατεταμένην δέσμην ακτίνων ¨η ημιευθειών, που από την πηγήν τους ¨η έστω ένα αφετηριακόν σημείον επεκτείνονται προς το άπειρον». Ο κόσμος εδημιουργηθει από το μηδέν με τον παντοκρατορικόν λόγον του Θεού «γενηθήτω» (Γεν. ά 3). Άρχισε κάποτε. Όμως «ο λόγος του
Θεού εξέρχεται», ο θεόπνευστος Απόστολος εβεβαίωσεν ότι ο λόγος του Κυρίου «μένει εις τον αιώνα», δι αυτό και η ζωή εις την οποίαν μας αναγεννά, είναι ζωή αιώνιος ( Ά Πέτρου. Ά 25-
Επί πλέον ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα δια να υπάρχουν (Σοφία Σολομώντος ά 14).
Δεν τα έκτισε για λίγο, αλλά για πάντα. Με τον δημιουργικόν του λόγον έφερε την κτίσιν εις το είναι (πάντοτε)» Και δεν υπάρχει προοπτική να ανακληθεί αυτή η δημιουργική απόφασης» του παντοδυνάμου Θεού. Επομένως «ο κόσμος έχει συμβατική αρχή, όχι όμως και τέλος. Υπάρχει χάρις στο αμετάκλητο θέλημα του Θεού.
Η επιγραφή του έκτου ψαλμού έχει ως εξής-ψαλμός του Δαυϊδ υπέρ της Ογδόης» Ογδόην ασφαλώς ονομάζει η Γραφή την ζωήν και διαγωγήν του μέλλοντος αιώνος, την μετά την εβδόμην του παρόντος αιώνος, την οποίαν προεμήνησε και η οκταήμερος περιτομή Κυρίου. Περί της ογδόης μας συμβουλεύει και ο σοφός Σολομών λέγων.
Δός μερίδα τοις επτά, και γε τοις οκτώ-Εκκλισιαστής-ΙΑ-2} ως εάν θέλη να είπει φρόντισον εις την ζωήν ταύτην των επτά χιλιετηρίδων να εξασφαλίσεις μερίδα αγαθή εις την μέλλουσαν ζωήν
_________________
άλλ' ώς ο ληστής ομολογώ Σοι,
μνύσθητί μου, Κύριε,
εν τη Βασιλεία Σου.