Στο κήρυγμα του ο π. Βασίλειος αναφέρθηκε στην ανθρώπινη προσωπικότητα ότι, η ζωή του είναι μία και ενιαία, αλλά έχει ποικίλες μορφές. Η πρώτη μορφή και κατάσταση είναι μέσα στη μήτρα της μητέρας του, η δεύτερη είναι σ’ αυτή τη ζωή, όπως τη ζούμε και τέλος στη ζωή και κατάσταση μετά τον θάνατο.
Στη συνέχεια διάβασε ένα κείμενο με έναν υποθετικό διάλογο δύο εμβρύων, μέσα στη μήτρα της μητέρας τους:
«- Και εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;
-Βέβαια. Μετά τη γέννηση κάτι ακολουθεί. Πιθανόν να βρισκόμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για κάτι που ακολουθεί.
- Τι βλακεία! Μετά τη γέννηση δεν ακολουθεί τίποτα. Εξάλλου πώς θα είναι εκεί;
- Δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα θα είναι πιο φωτεινά απ’ ότι εδώ. Ίσως να περπατάμε με δικά μας πόδια και να τρώμε με δικό μας στόμα.
- Σαχλαμάρες! Δε γίνεται να περπατήσεις. Και να τρως από το στόμα μού φαίνεται γελοίο! Αφού εμείς τρεφόμαστε από τον ομφάλιο λώρο. Να σου πω κάτι ακόμα; Πρέπει ν’ αποκλείσουμε τη ζωή μετά τη γέννηση, αφού ήδη ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός.
- Όχι, όχι. Κάτι θα υπάρχει σίγουρα. Πιθανόν διαφορετικό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει εδώ.
- Μα από εκεί δεν γύρισε κανείς. Με τη γέννηση η ζωή πολύ απλά τελειώνει. Εξάλλου η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκές στρίμωγμα στο σκοτάδι.
- Εγώ δεν ξέρω ακριβώς πώς θα είναι εάν γεννηθούμε, αλλά σίγουρα θα βρούμε τη ΜΗΤΕΡΑ και εκείνη θα μας φροντίσει.
- Τη μητέρα; Εσύ πιστεύεις στη μητέρα. Κατ’ εσένα πού θα μπορούσε να βρίσκεται;
- Οπουδήποτε, γύρω μας. Αφού ζούμε εν αυτή και δι’ αυτής. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καθόλου.
- Οπουδήποτε, γύρω μας. Αφού ζούμε εν αυτή και δι’ αυτής. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καθόλου.
- Εγώ δεν το πιστεύω! Εγώ δεν είδα ποτέ καμία μητέρα. Για μένα δεν υπάρχει.
- Ναι, αλλά καμιά φορά, όταν ησυχάζουμε, την ακούμε που τραγουδάει, αισθανόμαστε πως παρηγορεί τον κόσμο γύρω μας. Εγώ πιστεύω ότι εκεί έξω μας περιμένει η αληθινή ζωή..»
Και κατέληξε τονίζοντας ότι, η ζωή του ανθρώπου είναι μία, έχοντας αρχή τη στιγμή της συλλήψεως και μη έχοντας τέλος, αλλά μία διηνεκή πορεία στην άπειρη αιωνιότητα. Γι’ αυτό και η αγία Εκκλησία προσεύχεται για όλους εκείνους που έχουν κοιμηθεί εν Χριστώ, να τους αναπαύσει ο Θεός «εν χώρα ζώντων», στην απέραντη θεία μακαριότητα.