Περί Θυμού

Ὁ θυμὸς εἶναι ζέσις τοῦ περὶ τὴν καρδίαν θερμοῦ.

Ὁ θυμὸς διευθυνόμενος ὑπὸ τῆς φρονήσεως καὶ κινούμενος, ὅτε δεῖ καὶ ὡς δεῖ, ἀνδρείαν ποιεῖ καὶ ὑπομονὴν καὶ ἐγκράτειαν.

Ὁ θυμὸς τῶν φρονίμων ἐγείρεται κατὰ τῆς κακίας, τῆς ἀδικίας, τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης, τοῦ δόλου καὶ κατὰ τῶν ἐργαζομένων τὸ πονηρόν.

Ὁ θυμὸς τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀρετὴν ἐξεγείρεται καὶ ἀνθίσταται πρὸς ἁμαρτίαν καὶ ἐγρηγορεΐ, ὅπως μὴ λάθρα ἐπιδραμὴ κατὰ τῆς ψυχῆς καὶ κυριεύσῃ αὐτῆς.

Ὁ σοφὸς δεν ἐκφέρει ὅλον τὸν θυμὸν αὐτοῦ οὐδ ἀχαλίνωτον ἀφίησιν τὸν ἐκφερόμενον, ἀλλὰ μέρος μὲν ταμιεύεται ἐν ἑαυτῷ, τὸν δὲ ἐκφερόμενον χαλιναγωγεῖ τῇ φρονήσει.

Ὁ φρόνιμος οὐδέποτε οὐδὲν πράττει ἐν τῇ ἑξάψει τοῦ θυμοῦ αὐτοῦ, οὐδὲ μέχρι ὀργῆς τὸν θυμὸν αὐτοῦ ἀφίησι να ἕξαφθη.

Ὁ φρόνιμος θεωρεῖ αἰσχρὸν να κρατῆται ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ὑπὸ θυμοῦ καὶ ὡς αἰχμάλωτος ὓπ’ αὐτοῦ ἀγομένη να σύρηται.

Ὁ φρόνιμος θυμωθεὶς ἡ σιωπᾷ ἡ ἤρεμα λαλεῖ, ἵνα μὴ ἡ κραυγὴ διαθερμάνη τὴν καρδίαν αὐτοῦ καὶ ὡς πῦρ ἔκκαυση τὸν θυμὸν αὐτοῦ, διότι ὡς τὸ πῦρ ἑξαπτεται ὑπὸ τῆς ὕλης, οὕτως ὁ θυμὸς ὑπὸ τῆς κραυγῆς.

Ὁ φρόνιμος θυμωθεὶς κάθηται καὶ σιγᾷ, ἵνα καθησύχαση ἡ καρδία αὔτοϋ, καὶ να μὴ ὑπὸ τοῦ θυμοῦ αὐτὸς κρατηθῇ, ἀλλὰ κύριος διατελῇ ἑαυτοῦ.

Ὁ θυμὸς ἀφιέμενος ἐλεύθερος θολοὶ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ τὸ διεῖδες τῶν φρενῶν, καὶ ἄγει εἰς παρεκτροπάς.

Ὁ θυμὸς ἕξαφθεις εἰς ὀργὴν συνθλίβει τὴν καρδίαν, ταράττει τὴν ψυχήν, συνδέει τοὺς ὀφθαλμούς, βύει τὰ ὦτα καὶ ἄγει τὸν ὓπ’ αὐτοῦ καταληφθέντα δέσμιον δπου ἂν αὐτὸς ἐθέλῃ.

Ὁ θυμὸς παρασύρει τοὺς μὴ νήφοντας εἲς τὸ βάραθρον τῆς ἀπωλείας.

Ὁ Ἀριστοτέλης λέγει περὶ θυμοῦ: «Ὁ θυμός ἐστι πάθος θηριῶδες μὲν τῇ διαθέσει, συνεχὲς δὲ τῇ λήψει, σκληρὸν δὲ καὶ βίαιον τῇ δυνάμει, φόνων αἴτιον, συμφορὰς σύμμαχον, βλάβης σύνεργον καὶ ἀτιμίας, χρημάτων ἀπώλεια, ἔτι δὲ καὶ φθορὰς ἀρχηγόν».

Ὁ θυμὸς καθάπερ ὁ κύων τυφλὰ τίκτει ἐγκλήματα.

Θυμὸς καὶ ὀργὴ δύο μέγιστα κακὰ πολλοὺς εἰς ἀπώλειαν ἤγαγον.

Ὁ θυμός ἐστι πῦρ σφοδρότατον πάντα διατρώγων, διότι καὶ σῶμα λυμαίνεται, καὶ ψυχὴν διαφθείρει καὶ ἀηδῆ κατασκευάζει καὶ ἃ’ἰσχρὸν ἰδεΐν.

Ὅσα δὲ ὀργὴ χρώμενοι πράττουσιν ἄνθρωποι, ταῦτα ἀνάγκη τυφλὰ εἶναι καὶ ἀνόητα, καὶ τοῦ παντὸς ἁμαρτάνειν, οὐ γὰρ οἰόν τε ὀργὴ χρώμενον λογισμῷ χρῆσθαι τὸ δὲ ἄνευ λογισμοῦ ποιούμενον πᾶν, ἄτεχνόν τε καὶ διεστραμμένον.