Καρδιακή Χάρη - Ἐγκεφαλική γνώση. Τό πνεῦμα πού σβήνει σέ χρόνους πού ἡ σάρκα ἀνθεῖ. Ἡ γνώση φυσιοῖ, ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Ζοῦμε στήν ἐποχή πού θεοποιήθηκε ἡ γνώση καί παραμελήθηκε ἡ Χάρις. Γίναμε ὑδροκέφαλοι. Ἡ ἐγκεφαλική γνώση αὐξάνει καί οἱ καρδιές ἀποδυναμώθηκαν ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς χάριτος. Δώσαμε ἀξία στή γνώση, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά γλιτώσει ἀπό κανένα «τσουνάμι» πνευματικό ἤ φυσικό καί ἀγνοήσαμε καί δέν ἐπιδιώξαμε τή Χάρη ἡ ὁποία προφυλάσσει ἀπό κάθε εἴδους μπόρα.

Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως ἡ Χάρις στήν καλοβολεμένη ἐποχή μας; Ἡ χάρις ἀγαπᾶ τόν κόπο τῆς θυσίας καί ἡ ἐποχή μας ἀγαπᾶ τό βόλεμα τοῦ ἐγωισμοῦ. Δέν ἔχουμε εὐκαιρίες κόπου σήμερα. Ὅλα τά βρίσκουμε εὔκολα καί ἔτσι δέν ἔχουμε προϋποθέσεις Χάριτος. Δέν εἶναι τυχαῖο. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι μέσα ἀπό μεγάλους κόπους ἀπόκτησαν τή χάρη. Οἱ σύγχρονοι θεοφόροι γέροντες ἀσκήτεψαν στούς τόπους τους κι ἔλαβαν τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καθοδηγοῦσαν πολλούς γνωστικούς κι ἐπιστήμονες. Εἶχαν γνώσεις δημοτικοῦ. "Οἱ μεγάλες εὐκολίες τῆς ἐποχῆς μας κάνουν τή ζωή μας δύσκολη", συνήθιζε νά λέει ὁ π. Παΐσιος. Δέν ἀναζητᾶμε τή δύναμη τῆς Χάριτος. Οἱ εὐκολίες μας ἔριξαν στάχτη στά μάτια. Μᾶς ἀπέσπασαν ἀπό τή χάρη. Μᾶς ἔδεσαν μέ τά γήινα προκαλώντας μας στενοχώριες, μελαγχολίες, ψυχολογικά προβλήματα. Τά πολλά ψευτοθέλγητρα τῆς ζωῆς μας γέμισαν στενοχώριες ἀπό τά δεσίματα τά συναισθηματικά. Σήμερα δένεσαι μέ τά μηχανήματά σου, μέ τά αὐτοκίνητά σου, μέ ὅλες τίς ἀνέσεις. Κάποτε ὁ ἄνθρωπος εἶχε λιγότερες ἐξαρτήσεις. Ἦταν πιό ἐλεύθερος καί γι’ αὐτό πιό δυνατός. Τά δεσίματα ρίχνουν πολύ τόν ἄνθρωπο, τόν τσακίζουν.

Ὅταν ἀπουσιάζει ἡ Χάρις, αὐξάνουν οἱ καταπιέσεις. Ὅλοι πιεζόμαστε καί πιέζουμε τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Γινόμαστε «στραπάτσο» στήν προσπάθειά μας νά πετύχουμε τούς στόχους μας. Πιέζουμε εὐγενικά τόν συνάνθρωπό μας ἀκόμα καί μέ τόν πνευματικό λόγο μας. Ἕνας λόγος πού ἔχει μέσα τοῦ ταραχή, στενοχώρια, πικρία, ἄγχος, ὅσο καλός κι ἄν εἶναι ταράζει τόν ἀδελφό καί καλύτερα νά μή λέγεται. Δυστυχῶς, κολυμπᾶμε μέσα στό ὀργανωσιακό πνεῦμα πού θεοποίησε τήν πανεπιστημιακή γνώση καί τίς ἀνθρώπινες ἐνέργειες γιά ἄμεση λύση στά προβλήματα. Ὅμως, ἡ γνώση σέ πάει μέχρι τό φεγγάρι. Ἡ Θεία Χάρις σέ κάνει παντεπόπτη καί ἐπιβλέποντα. Σού ἀνοίγει τούς ὁρίζοντες. Δυνάμωσε ὁ ἐγκέφαλός μας, ἔγινε πιό κοφτερή ἡ μνήμη μας, ὅμως ἀτόνισαν καί ἀποδυναμώθηκαν οἱ καρδιές μας μέ ἀποτέλεσμα νά κόβουμε κεφάλια καί νά παθαίνουμε ἐγκεφαλικά.

Ἡ μνήμη μας κρατᾶ τά ἄσχημα πού μας συνέβησαν καί τούς ἀνθρώπους πού μας πείραξαν καί οἱ ἀδύνατες, τραυματισμένες καρδιές μας πληγώνονται βαθύτερα. Χρειάζεται κάποιος δυνατός γιατρός, νά μᾶς προσφέρει τό καλύτερο ἀγαθό πού ὑπάρχει στόν κόσμο, τήν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, τήν ἐνίσχυσή της ἀπό τίς ἔνθεες φλόγες τῆς Θείας Χάριτος. Γιά νά μένει ἀπάτητη ἀπό συναισθήματα καί λογισμούς, γιά νά μή λεηλατεῖται ἀπό τά ξεροβόρια τῶν πειρασμῶν.

Ὅλες οἱ γνώσεις τοῦ κόσμου δέν μποροῦν νά σέ κάνουν διορατικό. Θά συντριβεῖς στούς τυφῶνες τῆς ζωῆς. Χρειάζεται καρδιακή φώτιση γιά νά προλαμβάνεις τούς τυφῶνες. Ἐξυπνάδα καί προφητικό πνεῦμα. Αὐτά ὅμως ἔρχονται στίς ὑγιεῖς καί ἔνθεες καρδιές. Στούς ἀγράμματους κατά κόσμον ἀλλά μορφωμένους ἐν Θεῷ. «Ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν», λέμε σέ ἕναν ὕμνο τῆς Πεντηκοστῆς. Ἄν σβήσει τό πνεῦμα, ὅλη ἡ γνώση τοῦ κόσμου ὄχι μόνο δέν ὠφελεῖ ἀλλά μπορεῖ καί νά σέ καταστρέψει, νά σέ τυφλώσει. Νά φτιάξει νέες Χιροσίμες. Νά σέ φτάσει νά σταυρώνεις τόν δίκαιο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιά τή θεία σοφία. Τή σοφία τῶν τελείων καί τήν ἀντιδιαστέλλει μέ τή σοφία τοῦ κόσμου: «Σοφίαν λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφία δέ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδέ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων· ἀλλά λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ τήν ἀποκεκρυμμένη· ἥν οὐδείς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν· εἰ γάρ ἔγνωσαν οὐκ ἄν τόν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν» (Α΄ Κόρ. Β 6-8).

Ἕως πότε θά δουλεύουμε γιά τό σῶμα, γιά τή σάρκα; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «τό πνεῦμα μή σβέννυτε, προφητείαις μή ἐξουθενῆτέ» (Α΄ Θεσ. ε΄19-20). Συνιστᾶ νά προσέχουμε τήν καρδιά μας πάνω ἀπ’ ὅλα: «Βλέπετε μήποτε βαρυνθώσιν αἱ καρδίαι ὑμῶν ἐν κρεπάλαις καί μέθαις καί μερίμναις βιοτικαί» (Λουκ. κα΄34). Ἅν βαρύνουν οἱ καρδιές μας, τότε τί νά τά κάνω ὅλα τά παλάτια τῆς γῆς. Πάει καί ἡ χαρά, πᾶνε καί οἱ γλυκιές στιγμές τῆς καρδιᾶς, πᾶνε καί οἱ γλυκιές στιγμές τῆς ζωῆς. Τότε λές δικαιολογημένα : «Δέν ἔχω φάει γλυκό ψωμί».

Γράφοντας γιά τήν ἐπίγεια καί τήν οὐράνια σοφία λέει ὁ Ἰάκωβος σέ μία ἐπιστολή: «οὐκ ἔστιν αὐτή σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλά ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. ὅπου γάρ ζῆλος καί ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καί πᾶν φαῦλον πράγμα. Ἡ δέ ἄνωθεν σοφία πρώτον μέν ἁγνή ἐστίν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπεοθής, μεστοῦ ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καί ἀνυπόκριτος» (Ἰακ. γ΄ 15-18).