ΖΗΛΕΥΩ ΕΝΑ ΛΗΣΤΗ
Ζηλεύω!
Ὄχι τ’ ἀδερφοῦ,
τή δόξα ἤ τό χρῆμα.
Μά τή ζωή ἑνός ληστῆ...
Τό ἔγκλημα, τό κρῖμα.
Ζηλεύω!
Ὅ,τι ἔκαμε,
φόνους, κλεψιές καί μίση.
Τ’ ἄδικα, πού τόν φέρανε
σ’ ἑνός σταυροῦ...
τήν κρίση
Ζηλεύω!
Ἑνός Ληστή,
τήν τύχη καί τά τέλη.
Πῶς ἤθελα
νά ’μουν ἐγώ,
Στό ἴδιο, ΕΚΕΙΝΟΥ! Τό πλευρό,
νά μοῦ ’σπαγαν τά σκέλη.
Ζηλεύω!
Ναί, τά ἔργα του,
Τή θέση του, τό βίο.
Ζηλεύω, πού σταυρώθηκε,
και ήταν ο ληστής,
ο ένας απ’ τους δύο.
Ζηλεύω!
Ναί Ληστή,
Τή δίκη, τή θανή σου,
Τό «Μνήσθητι»
Που σ’ ἄνοιξε τήν πύλη
Παραδείσου.