ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ & ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Οι δύο παρακάτω πίνακες, αναδεικνύουν κάποιους από τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία της Εκκλησίας. Βασίστηκαν στο ανάλογο Αγγλόφωνο διάγραμμα του βιβλίου: «A Pocket Church History», του Ft. Aidan Keller, 1994-2002 St Hilarion Press. Το διάγραμμα εκείνο, μεταφράστηκε, συμπληρώθηκε και διορθώθηκε.

ΜΙΑ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ======>
33 μ.Χ.	64	150		325	381	419	431	451	553	589	680	691	787	880	988
Πεντηκοστή	Μαρτύριο Πέτρου και Παύλου	Ιουστίνος ο Μάρτυς, περιγράφει λειτουργία		1η Οικ. Σύνοδος (Νίκαια)	2η Οικ. Σύνοδος	Σύνοδος Καρθαγένης. Κλείσιμο κανόνος Αγίας Γραφής	3η Οικ. Σύνοδος	4η Οικ. Σύνοδος	5η Οικ. Σύνοδος	Σύνοδος Τολέδου Ισπανίας. Χρήση Filioque	6η Οικ. Σύνοδος	Πενθέκτη Οικ. Σύνοδος	7η Οικ. Σύνοδος	8η Οικ. Σύνοδος. Καταδίκη Filioque	Αρχή χριστιανισμού Ρωσίας
Συγγραφή Κ.Δ.							Νεστοριανοί	Αντι-χαλκηδόνιοι, Κόπτες, Σύριοι, κ.λ.π.

======> ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
1054	1095	1204	1291	1333	1341	1453	1517	1532	1589	1794	1870	1871	1995
Μεγάλο Σχίσμα. Οι Φράγκοι Πάπες της Ρώμης αποστατούν		Άλωση της Πόλης από τον Παπικό Στρατό		Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπερασπίζει τον ησυχασμό	9η Οικ. Σύνοδος. Άκτιστη Ουσία και άκτιστη ενέργεια	Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς. Μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.			Πατριαρχείο στην Ρωσία	Ορθόδοξοι ιεραπόστολοι στην Αλάσκα		Ο άγιος Νικόλαος ξεκινάει ιεραποστολή στην Ιαπωνία	η Ορθοδοξία είναι η ταχυτέρα αυξανόμενη Εκκλησία στην Αμερική
======> ΠΑΠΙΚΗ (ΛΑΤΙΝΙΚΗ) ΕΚΚΛΗΣΙΑ
	Σταυροφορίες						95 θέσεις του Λούθηρου. Ξεκίνημα της Μεταρρύθμισης	Ο Ερίκος ο 8ος ηγείται της Αγγλικανικής Εκκλησίας			Δόγμα του Παπικού Αλάθητου
							Λουθηρανοί, Μεταρρυθμιστές	Μεθοδιστές, Αγγλικανοί, Βαπτιστές			Παλαιο-καθολικοί
							ΑΛΛΕΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ======>

 

ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ

Οικουμενική Σύνοδος, είναι εκείνη που:

1. Συγκλήθηκε από Αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με οικουμενική (παν-Ρωμαϊκή) εμβέλεια, αλλά φυσικά και πανχριστιανική.

2. Οι αποφάσεις της έγιναν αποδεκτές από ολόκληρη την ανά τον κόσμο Ορθόδοξη Εκκλησία, διαχρονικά.

3. Αποφάσεις της διατυπώθηκαν από Θεούμενο.

4. Οι αποφάσεις της υπεγράφησαν από τα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία.

5. Ασχολήθηκε με σημαντικά Θεολογικά ζητήματα.

1η Οικουμενική Σύνοδος

325 μ.Χ. Νίκαια της Βιθυνίας. Συνεκλήθη από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Έλαβαν μέρος 318 επίσκοποι. Ασχολήθηκε με τη βλασφημία του Αρείου ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι κτίσμα και όχι ομοούσιος του Πατρός. Κανόνισε και την ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα. Τότε άρχισε να γράφεται το Σύμβολο της Πίστης.

2η Οικουμενική Σύνοδος

381 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. Συνεκλήθη από τον Μέγα Θεοδόσιο. Έλαβαν μέρος 150 Ορθόδοξοι επίσκοποι και 36 Μακεδονιανοί. Προήδρευσε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Καταδίκασε και πάλι τον Άρειο, και την αίρεση του Μακεδονίου, ο οποίος δίδασκε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κτίσμα του Θεού, γι’ αυτό και ονομάστηκε «πνευματομάχος».

3η Οικουμενική Σύνοδος

431 μ.Χ. Έφεσος. Συνεκλήθη από τον Θεοδόσιο τον Β΄. Δογμάτισε κατά του Νεστοριανισμού, στο Ναό της βασιλικής της Παναγίας με 200 επισκόπους. Καταδίκασε τον Νεστόριο επίσκοπο Κωνσταντινούπολης, και δογμάτισε ότι μπορεί η Παναγία να ονομάζεται και Θεοτόκος.

4η Οικουμενική Σύνοδος

451 μ.Χ. Χαλκηδόνα της Μ. Ασίας με 630 επισκόπους. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό και την αυτοκράτειρα Πουλχερία. Εκεί καταδικάστηκε ο Μονοφυσιτισμός.

5η Οικουμενική Σύνοδος:

5 Μαϊου ως 21 Ιουνίου του 553 μ.Χ., με 165 πατέρες. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Καταδίκασε τον Ωριγενισμό, τον Νεστοριανισμό, κ.λ.π. αιρέσεις.

6η Οικουμενική Σύνοδος:

680 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Πωγωνάτο. Παραβρέθηκαν από 150 - 289 επίσκοποι. Καταδίκασε την αίρεση του Μονοθελητισμού. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε ότι ο Χριστός έχει και Θεία και ανθρώπινη θέληση, η οποία υποτάσσεται στη Θεία.

Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος

691 μ.Χ. Κωνσταντινούπολις. Συνεκλήθη από τον Ιουστινιανό τον Β΄ και έγινε «εν Τρούλλω του Παλατίου», οπότε ονομάσθηκε: «Εν Τρούλλω». Δεν ήταν ανεξάρτητη Σύνοδος, αλλά συστηματοποίησε και ολοκλήρωσε το έργο των δύο προηγουμένων Συνόδων, της 5ης και της 6ης, γι’ αυτό, αν και Οικουμενική, ονομάσθηκε: «Πενθέκτη», ως τμήμα εκείνων των Συνόδων, και δεν αριθμήθηκε ως ξεχωριστή Οικουμενική Σύνοδος.

7η Οικουμενική Σύνοδος

787 μ.Χ. Νίκαια της Βιθυνίας, στο ναό της Αγίας Σοφίας. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία. Παρεβρέθηκαν 367 πατέρες. Στερέωσε και προφύλαξε τις εικόνες αναθεματίζοντας την εικονομαχία και καταδικάζοντας την ιδέα της σχηματοποίησης της αόρατης και άυλης Τριάδος. Εκεί εκφράσθηκε η θεολογία περί της εικονογράφησης του Χριστού και των Αγίων ως κάτι που είδαμε.

8η Οικουμενική Σύνοδος

879-880 μ.Χ. Κωνσταντινούπολις. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Ηγήθηκαν ο Ορθόδοξος τότε Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Η΄ (872-882) και ο Πατριάρχης της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης Μεγάλος Φωτιος (858-867, 877-886). Επεκύρωσε τις αποφάσεις της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, και καταδίκασε το Φιλιόκβε, που μόλις τότε είχε αρχίσει να επιβάλλεται. [Kαταδίκασε τις αιρετικές Συνόδους του Καρλομάγνου στη Φραγκφούρτη (794) και το Άαχεν (809)].

9η Οικουμενική Σύνοδος

1341 μ.Χ. Δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία και την άκτιστη Ενέργεια του Θεού, καθώς επίσης και για τον Ησυχασμό, καταδικάζοντας τον αιρετικό Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Έτσι η Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341) και συμμετείχε Θεούμενος (Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς), και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησία. Συνεπώς και η Σύνοδος αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου. Η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος το 1341 καταδίκασε τον πλατωνικό μυστικισμό του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ο οποίος είχε έρθει από τη Δύση ως προσήλυτος στην Ορθοδοξία. Φυσικά η απόρριψη του πλατωνικού τύπου μυστικισμού ήταν παραδοσιακή πρακτική των Πατέρων.

Γενικά για τις Οικουμενικές Συνόδους

Οι ανωτέρω εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι, δημοσιεύτηκαν ως ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε ρωμαίους Πατριάρχες, τους Μητροπολίτες και επισκόπους τους. Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της

α) Πρεσβυτέρας Ρώμης

β) Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης,

γ) Αλεξανδρείας,

δ) Αντιοχείας, στα οποία προστέθηκε το 451

ε) των Ιεροσολύμων.

Εξαιρείται η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις ρωμαίοι Πατριάρχες και επικύρωσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε τώρα το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βίαια από τους Φράγκους, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με τη βοήθεια των Νορμανδών. Μία σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 983 και ολοκληρώθηκε το 1009 - 1046. Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης εκτός του Βενέδικτου του 10ου (1058-9), δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμό.

Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του αυτοκράτορα, το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι δεν ονομάστηκαν «Οικουμενικές» είναι γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει «Αυτοκρατορικές», επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα και εκκλησιαστικοί Νόμοι και ρωμαϊκοί Νόμοι. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους, εκτός από τη φαντασία των συγχρόνων Ορθοδόξων που έχουν εξαπατηθεί από την ρωσική Ορθοδοξία του Μέγα Πέτρου.

Έτσι υπάρχουν σήμερα Ορθόδοξοι που αυτοαποκαλούνται Εκκλησία των Επτά Οικουμενικών Συνόδων. Πολλοί (αδιάβαστοι) Ορθόδοξοι αγνοούν την Όγδοη και την Ένατη Οικουμενική Σύνοδο. Η Όγδοη Οικουμενική Σύνοδος το 879 απλά καταδίκασε αυτούς που «προσθέτουν» ή «αφαιρούν» από το Σύμβολο του 381 καθώς και όσους δεν αποδέχονται τη διδασκαλία περί Εικόνων της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου. Οι Φράγκοι που καταδικάζονται, προς το παρόν δεν αναφέρονται καθαρά, με σκοπό να τους δοθεί η ευκαιρία να αναθεωρήσουν.

Τεκμήρια της Οικουμενικότητας των Η΄ και Θ΄ Οικουμενικών Συνόδων

Τα χαρακτηριστικά της Οικουμενικότητας που αναφέρθηκαν παραπάνω, εξασφαλίζονται από την 9η (συν την Πενθέκτη) Σύνοδο. Τα χαρακτηριστικά αυτά που παρουσιάσθηκαν, έχουν αντληθεί από το βιβλίο του σεβασμιώτατου μητροπ. Ναυπάκτου, Ιεροθέου Βλάχου: «Εκκλησιαστικό Φρόνημα», (έκδοση Γενεθλίου της Θεοτόκου). Εκεί αναλύεται εκτενώς και η Οικουμενικότητα της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου..

Βεβαίως και η ίδια η Η΄ Οικουμενική Σύνοδος, όχι μόνο επανέλαβε πως η 7η, ήτο Οικουμενική (η οποία ως τότε δεν ήταν από ορισμένους δεκτή ως η 7η Οικουμενική), αλλά επιπλέον πολλές φορές στα πρακτικά της, αυτοαποκαλείται «Οικουμενική», και μάλιστα και στους ίδιους τους κανόνες της, (οι οποίοι έχουν γίνει αποδεκτοί απολύτως, από το παγκόσμιο Εκκλησιαστικό πλήρωμα της Ορθοδοξίας!) (Ράλλη και Ποτλή, Σύνταγμα, 2, 705 κ.εξ., Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδου σελ. 363-364). Πως είναι δυνατόν, άλλωστε, μία Σύνοδος η οποία τάχα δεν είναι Οικουμενική (8η), να επικυρώνει μία άλλη, η οποία είναι Οικουμενική; (7η ). Με αυτή την λογική αμφισβητούμε εμμέσως και την 7η, χωρίς να το καταλαβαίνουμε!

Ο Θεόδωρος Βαλσαμών (τέλη 12ου αιώνος) στην ερμηνεία των κανόνων αυτών, την αποδέχεται ως Η΄ Οικουμενική, ο Ρόδου Νείλος (+1379) την ονομάζει «Ογδόη Οικουμενική», και άλλοι (J.Hergenrother, Photius II, σελ. 539 κ.εξ.).

Φυσικά σε αυτές τις θέσεις, συμφωνεί και ο μεγαλύτερος Ορθόδοξος Θεολόγος του 20ού αιώνα, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, (απόφοιτος του Ελληνικού Κολεγίου Μπρούκλαϊν της Μασαχουσέτης, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γέηλ, Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (School of Arts and Sciences) και ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου στην Θεσσαλονίκη και Επισκέπτης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού του Πανεπιστημίου Μπαλαμάντ, του Λιβάνου από το 1970. Σπούδασε ακόμη στο Ρωσικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδίμηρου της Νέας Υόρκης, στο επίσης Ρωσικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι και στο Μόναχο της Γερμανίας). Ο π. Ι. Ρωμανίδης παρουσιάζει σε εκτενείς του αναφορές τις δύο αυτές τελευταίες Οικουμενικές Συνόδους. Χαρακτηριστικός ο τίτλος ενός από τα συγγράμματά του, είναι ο εξής: «Η θεραπεία της ασθένειας της θρησκείας οι Εννιά Οικουμενικές Σύνοδοι και οι λοιπές Εκκλησιαστικές Σύνοδοι μέχρι το 1453».

Ασφαλώς και άλλοι σύγχρονοι μεγάλοι Ορθόδοξοι Θεολόγοι αποδέχονται σωστά και τις εννέα Οικουμενικές Συνόδους, όπως ο πρωτ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι όμως απαραίτητο, να μη μείνουμε σε απλά ονόματα θεολόγων, ούτε καν επισκόπων, αλλά να επιζητήσουμε και επίσημη αποδοχή για τις θέσεις αυτές, από την Παγκόσμια Ορθόδοξη Εκκλησία. Μια τέτοια αναφορά λοιπόν, που ακυρώνει οποιαδήποτε αμφισβήτηση για το ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν είναι μόνο 7, είναι μία επιστολή που έστειλαν στον Πάπα όλα τα Πατριαρχεία (εκτός Ρωσίας) το 1848. Η Επιστολή υπογράφεται, όχι μόνο από τους Πατριάρχες, αλλά και ονομαστικά από τους Επισκόπους των Ιερών Συνόδων τους. Αναφέρεται ξεκάθαρα η 8η Οικουμενική Σύνοδος, στην οποία καταδικάστηκε το γνωστό Φιλιόκβε, και στην οποία μετείχε και ο Πάπας, ο οποίος τότε ήταν ακόμα Ορθόδοξος. Μπορεί κανείς να υποθέσει πως δεν ήξεραν τότε, ούτε οι Πατριάρχες, ούτε τα μέλη των Ι. Συνόδων, πως τάχα οι σύνοδοι είναι επτά; Αδύνατον να μη βρέθηκε ούτε ένας από όλους αυτούς που υπέγραψαν στο τέλος της επιστολής, που να μην πει: «Αφού οι Σύνοδοι είναι 7, πώς εμείς μιλάμε για την 8η;»! Ήξεραν πως οι Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν περισσότερες.

Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι επίσης και αυτό: Η Παπική «Εκκλησία», εξέδωσε το 1907 την λεγόμενη «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» , στην οποία περιγράφει την Οικουμενική Σύνοδο του 879-880 λέγοντας πως: «Πρόκειται για την λεγομένη «Psuedosynodus Photiana» (= «Ψευδοσύνοδο του Φωτίου») την οποία οι Ορθόδοξοι μετρούν ως την Όγδοη Γενική Σύνοδο». [http://www.newadvent.org/cathen/04312b.htm]. Από αυτό γίνεται φανερό πως οι και Παπικοί γνώριζαν πολύ καλά, ποιες ήταν οι Ορθόδοξες σύνοδοι, ακόμα και τότε. Και ενώ οι Παπικοί είχαν κάθε συμφέρον να αποκρύψουν αυτή την σύνοδο, μια και καταδικάζει το Φιλιόκβε, δεν το κάνουν , αλλά απλά την δυσφημούν. Προφανώς, επειδή ήταν ακόμα κάτι αρκετά γνωστό σε όλους και η απόκρυψη της θα έπεφτε στο κενό.

Ερωτήματα για όσους πιστεύουν σε 7 μόνο Οικουμενικές Συνόδους

Κατόπιν των ανωτέρω, όσοι θεωρούν ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι μόνο 7, οφείλουν να δώσουν επαρκείς και τεκμηριωμένες απαντήσεις στις εξής ερωτήσεις:

1. Πού έχουν λάθη τα κριτήρια Οικουμενικότητας που αναφέρθηκαν στο άρθρο αυτό, και γιατί;

2. Αν έχουν λάθη, τότε με ποια διαφορετικά κριτήρια πρέπει να αντικατασταθούν, και με ποια Εκκλησιολογική, Ιστορική και Θεολογική βάση;

3. Με ποια λογική είναι δυνατόν μία μη-οικουμενική Σύνοδος, όπως αποκαλείται από πολλούς η όγδοη, να έχει την αξίωση να επικυρώνει μία άλλη που είναι Οικουμενική; (βλ. έβδομη). Είναι δυνατόν να μην είναι Οικουμενική σύνοδος η 8η και παρόλα αυτά να γίνεται προσφυγή σε αυτήν για την εγκυρότητα της Οικουμενικότητας της 7ης; Αν δεν είναι Οικουμενική η όγδοη, τότε ούτε η 7η τι είναι;

4. Γιατί θα έπρεπε να απορριφθούν οι θέσεις μεγάλων θεολόγων της Εκκλησίας, σαν τους ανωτέρω που αναφέρθηκαν, και να γίνουν δεκτές θέσεις άλλων που δεν δέχονται τις δύο τελευταίες Οικουμενικές Συνόδους; Ποια είναι τα ασφαλή κριτήρια;

5. Ποιο σημαντικότερο τεκμήριο υπάρχει, ώστε να απορριφθεί η υπογραφή των Ιερών Συνόδων των Πατριαρχείων στην επιστολή του 1848 που προαναφέρθηκε και ποια παρόμοια Πατριαρχική απόφαση όλων αυτών των Πατριαρχείων, είναι ικανή να ανατρέψει την παραδοχή αυτή, για περισσότερες των 7 Οικουμενικών Συνόδων;

Εάν λοιπόν τα ανωτέρω ερωτήματα απαντηθούν τεκμηριωμένα και με επιχειρήματα ανάλογης βαρύτητας με αυτά που παρουσιάστηκαν, τότε ίσως υπάρχει η πιθανότητα να είναι οι Οικουμενικές Σύνοδοι όχι 9, αλλά 7, όπως νομίζουν πολλοί. Σε κάθε άλλη περίπτωση παραμένουν 9 ως πάντοτε ήταν.

Πηγές

1.http://www.romanity.org/htm/rom.e.00.vasikes_theseis_autou_tou_website.htm,π. Ιωάννης Ρωμανίδης

2. http://www.pelagia.org/htm/b12.e.ecclesia_kai_ecclesiastiko_fronima.00.htm, Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος

3. Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος, «Εκκλησιαστικό Φρόνημα», έκδοση Γενεθλίου της Θεοτόκου

4.http://www.geocities.com/trvalentine/orthodox/8-9synods.html, πρωτ. π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών:

5.http://www.geocities.com/trvalentine/orthodox/dragas_eighth.html, Πρωτ. π. Γεώργιος Δράγας, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Τιμίου Σταυρού Βοστώνης:

6.http://www.oodegr.com/english/ekklisia/synodoi/ogdoh1.htm,Ντοκουμέντο επιστολής του 1848, στο οποίο οι Ιερές Σύνοδοι των Πατριαρχείων, αναφέρονται σαφώς και ονομαστικώς στην 8η Οικουμενική Σύνοδο

7.http://www.oodegr.com/oode/dogma/synodoi/synodoi1.htm

8. Ράλλη και Ποτλή, Σύνταγμα, 2, 705 κ. ΕΞ.

9.Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδου

10.Hergenrother, Photius II

11.http://www.newadvent.org/cathen/04312b.htm

ΠΑΠΙΣΜΟΣ

 

ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ & Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

Το παπικό δόγμα για το αλάθητο του Πάπα, όπως παρουσιάζεται στην Α΄ Βατικάνιο Σύνοδο του 1870, είναι το εξής:

«Το δόγμα που διδάσκει ως αποκαλυφθείσα αλήθεια ότι ο Ρωμαίος Ποντίφικος όταν ομιλεί εκ καθέδρας, δηλαδή όταν υπό την ιδιότητα του ποιμένα και διδάσκαλου όλων των χριστιανών, δυνάμει της υπέρτατης αποστολικής του εξουσίας, ορίζει ότι κάποια διδασκαλία που αφορά στην πίστη και τη χριστιανική ηθική πρέπει να γίνει αποδεκτή ως αληθής από ολόκληρη την Εκκλησία, βάσει της Θείας Επιφοιτήσεως υποσχεθείσης σ’ εκείνον δια του αποστόλου Πέτρου, τότε χαίρει του αλαθήτου εκείνου που ο Θείος Λυτρωτής θέλησε να χαρίσει στην Εκκλησία του»

Χρησιμοποιείται απ΄τους Παπικούς ως απόδειξη για το υποτιθέμενο αλάθητο του Πάπα το εξής εδάφιο της Καινής Διαθήκης:

(Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιστ΄ «16 ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. 17 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 18 κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. 19 καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.»

Θεμέλιο της Εκκλησίας είναι η ομολογία του Πέτρου, οποίος πρώτος παραδέχτηκε ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Αυτό φαίνεται απ’ το γεγονός ότι ο Ιησούς λέει «ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ» και όχι «ἐπὶ σε». Εξάλλου, η εξουσία που δόθηκε στον Πέτρο δόθηκε και στους υπόλοιπους αποστόλους. Είπε ο Χριστός: (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ιη΄«18 Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ.»). Τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών είναι η εξουσία των αποστόλων να συγχωρούν τους ανθρώπους με αποτέλεσμα εκείνοι να μπουν σε αυτήν, να ανοίγουν την πόρτα της δηλαδή.

Βλέπουμε επίσης πως ακόμη και ο άγιος Πέτρος είχε κάνει κάποια σφάλματα, αλλά διορθώθηκε από τον απόστολο Παύλο! (Προς Γαλάτας Κεφ β,΄ 11-21) Όταν έγινε Αποστολική Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα, πρόεδρος ήταν ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Ιάκωβος ο Αδελφόθεος και όχι ο Πέτρος (Πράξεις , Κεφ. Ιε΄). Αυτό αποδεικνύει το πόσο παράλογες είναι οι αξιώσεις του επισκόπου Ρώμης για πρωτείο και αλάθητο...

Ο Πάπας Ονώριος ο Α΄ (625-638) όχι μόνο δεν είχε αλάθητο, αλλά ασπάστηκε και τον Μονοθελητισμό! Έγραψε το 634μ.Χ. σε επίσημη απαντητική επιστολή προς τον Μονοθελήτη Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο «όθεν και έν θέλημα ομολογούμεν του Κυρίου Ιησού Χριστού». Αναθεματίζεται ξεκάθαρα ως επίσκοπος Παλαιάς Ρώμης από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο μαζί με τους επισκόπους Σέργιο, Θεόδωρο, Κύρο, Πέτρο, Πύρρο και Παύλο (Αποφάσεις 13, 16, 18). Επίσης αποκαλείται όργανο του αρχαίου όφεως και εμπόδιο για την Εκκλησία (Απόφαση 18). Είχε κατηγορηθεί στον αυτοκράτορα μάλιστα από τον ίδιο τον Πάπα Ρώμης Αγάθωνα (Απόφαση 13).

 Ο Charles Hefele γράφει: «Είναι ξεκάθαρο ότι ο Πάπας Λέων ο Β΄ επίσης αναθεμάτισε τον Ονώριο σε ένα γράμμα προς τον αυτοκράτορα, επιβεβαιώνοντας τις αποφάσεις της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, στο γράμμα του προς τους ισπανούς επισκόπους και στο γράμμα του προς τον Ισπανό βασιλιά (Πηγή: Ervig. Charles J. Hefele, «A History of the Councils of the Church», Edinburgh: Clark, 1896, Volume V, pp. 181-187)

Συνεπώς ο Πάπας δεν είναι αλάθητος, ακόμη και αν μιλά «υπό την ιδιότητα του ποιμένα και διδάσκαλου όλων των χριστιανών». Επίσης είναι φανερό ότι πριν το σχίσμα δεν υπήρχε η παράλογη διδασκαλία περί παπικού αλαθήτου, παρ’ όλο που ο Πάπας κατείχε σπουδαία θέση στην Εκκλησία.

Μήπως όμως ήταν και ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ (1227-1241), που το 1233 έδωσε επίσημα διαταγή να ξεκινήσει η κτηνώδης «Ιερά Εξέταση», αλάθητος;

Επιπλέον, κάποιοι Πάπες διαφωνούσαν μεταξύ τους πάνω σε ορισμένα δογματικά θέματα. Άρα κάποιος Πάπας είχε άδικο. Για παράδειγμα, ο ορθόδοξος Πάπας Λέων ο Γ΄ (796-816) πολέμησε με επιμονή το filioque ενώ ο Πάπας Σέργιος Δ (1009-1012) το έβαλε αυθαίρετα στο Σύμβολο της Πίστεως. Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ' έσβησε το 1969 τα ονόματα αρκετών αγίων, όπως η Αγία Βαρβάρα, από το Ρωμαϊκό Εορτολόγιο. Έτσι αψήφησε την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, αλλά και τους προγενέστερους Πάπες. Γίνεται να είναι όλοι αλάθητοι και μεταξύ τους να διαφωνούν;

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Διά μέσω της εν Τριδέντω συνόδου οι παπικοί αναθεματίζουν (εξοβελίζουν εκτός Εκκλησίας) τούς Αποστόλους, τούς Πατέρες της Εκκλησίας και Αυτόν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

του Δ. Χ.

Η εν Τριδέντω σύνοδος του Παπισμού (1545-1563) θεωρείται υπ αυτού «Οικουμενική» και «κατέχει την πρώτην θέσιν εις την λίσταν των γενικών συνόδων», διότι επαναπροσδιώρισε το Λατινικό δόγμα και εισήγαγε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, γεγονότα πού είχαν σπουδαιότατες επιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός του Παπισμού [1]. Σε λίγους, όμως, είναι γνωστό ότι, όπως γράφει ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, η εν λόγω σύνοδος «αναθεματίζει την Καθολική Εκκλησία, τούς αγίους πατέρας, τούς Αποστόλους, και αυτόν τον Χριστόν» [2]! Σκοπός του παρόντος είναι να καταστήση τις βλασφημίες αυτές ευρύτερα γνωστές. Κυρία πηγή μας είναι τα πρακτικά της εν λόγω συνόδου [3]. Θα αναφερθούμε σε λίγα μόνο σημεία.

1. Τρίτη συνεδρία (Φεβρ. 1546), Όρος που αφορά το Σύμβολο της Πίστεως. Αφού παρατίθεται το Σύμβολο με την προσθήκην του filioque, παραγγέλλεται ότι «όλοι όσοι δηλώνουν Χριστιανοί συμφωνούν απαραιτήτως» με αυτό, αλλιώς είναι αιρετικοί. Έτσι, αναθεματίζεται η Εκκλησία και οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι θέσπισαν το Σύμβολο χωρίς την προσθήκη.

2. Εβδόμη συνεδρία (Μάρτιος 1547), Κανόνες επί του Βαπτίσματος, Κανών 3: «Εάν τις είπη ότι εις την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν, η οποία είναι η μήτηρ και κυρία όλων των Εκκλησιών, δέν υπάρχει το αληθινόν δόγμα σχετικώς προς το μυστήριον του βαπτίσματος, ας είναι ανάθεμα». Όπως γράφει ο Δοσίθεος, «η καθολική Εκκλησία [δηλαδή η Ορθόδοξος] από των Αποστόλων παραλαβούσα, βαπτίζει εις τρεις καταδύσεις και αναδύσεις δια το τρισυπόστατον της Θεότητος και την τριήμερον Ανάστασιν». Οι δε παπικοί, που καινοτόμησαν το βάπτισμα, αναθεματίζουν με την εν λόγω σύνοδο όποιον λέει ότι η καινοτομία αυτή δεν ήταν καλή. Τουτέστιν, αναθεματίζουν την καθολική Εκκλησία, τούς αγίου πατέρες και τούς Αποστόλους, οι οποίοι άφησαν σαφή παραγγελία για την τελετουργίαν του βαπτίσματος [4].

3. Συνεδρίαι 13 (Οκτ. 1551) και 21 (Ιούλ. 1562), Όροι και κανόνες αφορωντες το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας. Εδω οι παπικοί καινοτόμησαν το μέγα τούτο μυστήριο κατά δύο τρόπους. Πρώτον, απεφάσισαν ότι δέν είναι απαραίτητο να μεταδίδωνται τα θεια δώρα και με τα δύο είδη, του άρτου και του οίνου, αλλ αρκεί το ένα ειδος. Δεύτερον, απεφάσισαν ότι δέν είναι απαραίτητο να μεταδίδωνται τα θεια δώρα και στα παιδιά. Αναθεματίζουν δε όσους λένε ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές δέν εγιναν Ορθά. Συγκεκριμένα, στο τεταρτο κεφαλαίο της 21ης συνεδρίας εθέσπισαν τούς ακολουθους κανόνες:

Κανών 1: Εάν τις είπη ότι έκαστος και όλοι οι πιστοί του Χριστού υποχρεούνται, είτε κατόπιν εντολής του Θεού είτε από την ανάγκην δια την σωτηρίαν των, να λαμβάνουν και τα δύο είδη του αγιωτάτου μυστηρίου της Ευχαριστίας, ας είναι ανάθεμα.

Κανών 2: Εάν τις είπη ότι η αγία Καθολική Εκκλησία δέν ώρισεν δικαίως ότι οι λαϊκοί και οι κληρικοί πού δέν τελούν τον καθαγιασμόν των τιμίων δώρων πρέπει να κοινωνούν μόνον από το είδος του άρτου, ή ότι έχει σφάλλει εις το θέμα τούτο, ας είναι ανάθεμα.

Κανών 4: Εάν τις είπη ότι η κοινωνία της Ευχαριστίας είναι απαραίτητος δια τα μικρά παιδία πρίν αυτά φθάσουν εις ηλικίαν ώστε ν αποφασίζουν μόνα των, ας είναι ανάθεμα.

Όπως γράφει και πάλι ο Δοσίθεος, «ο Κύριος μόνος ώρισε, Λάβετε, φάγετε, και πίετε εξ αυτού πάντες, και οι άγιοι πατέρες ούτως εδέξαντο τούς λόγους του Κυρίου, ίνα πάντες οι Χριστιανοί δηλονότι τρώγωσι το σώμα και πίνωσι το αίμα, ο δε Πάπας εκαινοτόμησε κατά των αγίων και αυτού του Χριστού, και έκρινε τούς λαϊκούς μόνου του ενός είδους και ήτοι του άρτου κοινωνειν, τούτο δε εβεβαίωσαν πρότερον και εν Κωνσταντεία και Βασιλεία λατινικαί Σύνοδοι, απεδέχθη δε τούτο και η παρούσα μετά μεγάλης βλασφημίας, και γαρ αναθεματίζει τούς λέγοντας μη ευλόγως ποιησαι τούτο την ρωμαϊκήν Εκκλησίαν». και συνεχίζει: «ο Κύριος είπε, Λάβετε, φάγετε, και πίετε εξ αυτού πάντες, και η καθολική Εκκλησία απ αρχης παρείχε την κοινωνίαν του Μυστηρίου και τοις παιδίοις, η δε ρωμαϊκή, ήτοι η παπική Εκκλησία διώρισε μόνον τούς μεγάλους μεταλαμβάνειν, ουμήν και τα παιδία, τούς δε λέγοντας μη ευλόγως ταύτα πεποιηκέναι την παπικήν Εκκλησίαν και διορίσαι, αναθεματίζει, και ούτω πάλιν αναθεματίζει την καθολικήν Εκκλησίαν, και τούς αγίους πατέρας, και αυτόν τον Χριστόν».

4. Εικοστή τετάρτη συνεδρία (Νοέμβριος 1563), Κανόνες αφορώντες το μυστήριον του γάμου, Κανών 7: «Εάν τις είπη ότι η Εκκλησία σφάλλει διδάσκουσα ότι συμφώνως προς το ευαγγελικόν και αποστολικόν δόγμα ο δεσμός του γάμου δέν δύναται να λυθή μονομερώς λόγω μοιχείας· και ότι αμφότεροι οι σύζυγοι, ή ακόμη και μόνον το αθώον μέλος πού δέν εμοίχευσε, δέν δύναται να συνάψη έτερον γάμον εν όσω ζη το έτερον μέλος· και ότι είναι ένοχος μοιχείας ο σύζυγος πού χωρίζει την μοιχαλίδα γυναίκα του δια να συζευχθή με άλλην, όπως είναι και η σύζυγος πού χωρίζει τον μοιχόν άνδρα της δια να συζευχθή με άλλον, ας είναι ανάθεμα»

Σχολιάζοντας ο Δοσίθεος τον εν λόγω κανόνα, γράφει ότι η σύνοδος «αναθεματίζει τούς δια μοιχείαν ποιουντας διαζύγιον, και ούτως αναθεματίζει τον ειπόντα, Όστις απολύση την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, και την καθολικήν Εκκλησίαν, και τούς αγίους πατέρας». Δηλαδή, ενώ ο Χριστός είπε λόγο[5] πού επιτρέπει το διαζύγιο λόγω πορνείας, οι παπικοί τον αναθεματίζουν για τον λόγο αυτό!

Λοιπόν, υπέρβαλλε ο «παπομάστιξ» Δοσίθεος όταν έγραφε ότι «ο παπισμός εστίν αντιχριστιανισμός» και «οι παπισταί μεμαρτυρημένοι ψευδοπλάσται»; Ή μήπως έλεγε ψέματα όταν περίγραφε γεγονότα όπως το εξής: «ίνα δείξωσιν εαυτούς οι Λατίνοι αρχαίους και αδυσωπήτους εχθρούς των ορθοδόξων, συνέτριψαν το Τέμπλον του εν Βηθλεέμ Ναού . . . εχλεύαζον και κατεπάτουν τον τίμιον Σταυρόν και τάς αγίας Εικόνας ως ζωγραφίας δήθεν των Ρωμαίων, την δε εν τη έμπροσθεν του αγίου τάφου καμάρα αγίαν τράπεζαν, ένθα οι Πατριάρχαι διένειμαν το άγιον φως, κατέσκαψαν»[6];

Σημειώσεις

[1] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, ΄Αγγλική μετάφρασις υπό Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois (1978), σελ. iii· καί ΄Εκκλησιαστική ‘Ιστορία: ΄Απ’ αρχης μέχρι σήμερον υπό ΄Αρχιμ. Β.Κ. Στεφανίδου, ΄Εκδ. Παπαδημητρίου, Β´ ΄Έκδ., 1959, σελ. 606-611.

[2] Βλ. Δωδεκάβιβλος, Βιβλία ΙΑ´ καί ΙΒ´, ΄Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1983, σελ. 34-36.

[3] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, έ.α. ‘Η μετάφρασις ειναι του γράφοντος.

[4] Βλ. 50όν Κανόνα των ‘Αγ. ΄Αποστόλων, Πηδάλιον, 11η ΄Έκδ., «΄Αστήρ», ΄Αθηναι, 1993, σελ. 62-63.

[5] Βλ. Ματ. 5:32 καί 19:9.

[6] Βλ. Δωδεκάβιβλος, έ.α., σελ. 19, 191 καί 211.

ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ: ΙΔΡΥΣΗ ΑΠΌ ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

 Ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Δ΄ (1243-1254) εξέδωσε στις 15 Μαΐου 1252 την επίσημη βούλλα Ad Exstirpanda, με την οποία όρισε να βασανίζονται από τους Ιεροεξεταστές οι αιρετικοί (αληθινοί και μη) με μόνο περιορισμό την διατήρηση της ζωής και της αρτιμέλειας του θύματος. Η διαταγή αυτή επικυρώθηκε απ’ τον Πάπα Αλέξανδρο Δ΄ (1254-1261) στις 30 Νοεμβρίου 1259 και απ’ τον Πάπα Κλήμη Δ΄ (1265-1268) στις 3 Νοεμβρίου 1265... Αργότερα όμως αποφασίστηκε να θανατώνονται οι αιρετικοί. Ο Πάπας Λέων ο Ι΄ των Μεδίκων (1513-1521) στη βούλλα Exsurge Domine, που εκδόθηκε στις 15 Ιουνίου 1520, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΜΕ ΖΗΛΟ την άποψη του Λούθηρου «ότι η καύση των αιρετικών είναι αντίθετη στο θέλημα του Αγίου Πνεύματος» (#33) Αυτά λοιπόν κήρυττε ο Παπισμός μέσω των «αλάθητων» Πάπων...

 Οι παπικοί «άγιοι» που ζούσαν τότε, όχι μόνο δεν εναντιώνονταν σε αυτό το θεσμό, αλλά συχνά έκαιγαν οι ίδιοι τους αιρετικούς ή παραπονιόνταν γιατί οι αιρέσεις δεν καταπιέζονταν όσο θα έπρεπε. Ο «άγιος» Πάπας Πίος ο Ε΄ (1566-1572) ήταν ιεροεξεταστής και ένας από τους πιο αμείλικτους διώκτες των ετερόδοξων. Ο «άγιος» Ρομπέρτος Μπελλαρμίν (1542-1621), ένας από τους «Δόκτωρες της Εκκλησίας», ήταν επίσης ιεροεξεταστής... Αυτούς τους ανθρώπους προσκυνάνε οι Παπικοί, αυτοί είναι τα υποδείγματά τους. Είναι ή δεν είναι πλανημένοι και μάλιστα βαρύτατα;

 Είναι κρίμα που οι περισσότεροι ταυτίζουν αυτή τη θρησκεία, που έφερε τόσα δεινά στην ανθρωπότητα, με το Χριστιανισμό. O Χριστός όμως είπε, (Κατά Μάρκον, Κεφ. Η΄ «34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. »)

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΑΛΑΘΗΤΟΣ

Το βιβλίο του Πρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, «Πως έγινε ο Πάπας «αλάθητος»», είναι μια κριτική παρουσίαση έρευνας του ρωμαιοκαθολικού θεολόγου-ιστορικού Α. Μπ. Χάσλερ που έγραψε ένα βιβλίο-βόμβα στα σπλάγχνα του παπισμού και εκδόθηκε από τις Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις. Μπορεί κανείς να το μελετήσει, μεταμορφώνοντας το, από την βιβλιοθήκη του Απολογητή.

ΔΥΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Α΄

Από πολύ παλιά η δύση θεμελίωσε την φιλοσοφία και τη ζωή της διαρχικά, πάνω στην «ανάλυση» της ανθρώπινης οντότητας σε δυο διιστάμενα συστατικά, σε «πνεύμα (ψυχή)» και σε «σώμα». Την «ανάλυση» αυτή την ακολούθησε σειρά επιλογών : Τα «θρησκευτικά» και ιδεαλιστικά συστήματα επέλεξαν ως χώρο τους το «πνεύμα», και έτσι τα επακολουθήσαντα υλιστικά συστήματα βρήκαν ανοιχτό το δρόμο για την εναγκάλιση του δεύτερου συστατικού, απορρίπτοντας ή παραθεωρώντας το πρώτο. Βλέπουμε χαρακτηριστικά ότι η Μαρξιστική σκέψη θεωρεί το σπιρτουαλισμό, -το σύστημα που θεωρεί οντολογικά πρωτεύον το πνεύμα - ως αχώριστο συστατικό της θρησκείας (Βλ. π.χ. Μ. Ρόζενταλ - Π. Γιουντίν «Φιλοσοφικό λεξικό» εκδ. Αναγνωστίδη, Αθήνα 1963, σελ.492).

Από τη μια τα εκ Δύσεως διανοητικά δάνειά μας, και από την άλλη οι πολιτιστικές αναζητήσεις, φέρνουν το θέμα του «πνευματικού ανθρώπου» στο κέντρο της ζωής μας. Έτσι σήμερα ο όρος «πνευματικός» έχει εμπεδωθεί μοναχά ως αντίθετος (ή έστω ως συμπληρωματικός) του όρου «σωματικός-υλικός» και δηλώνει γενικά τις νοητικές (ή «άυλες») λειτουργίες του ανθρώπου. Μιλώντας κάποιος για «πνευματικοποίηση» του ανθρώπου, εννοεί την έξαρση αυτών των λειτουργιών συχνά σε βάρος της λειτουργίας του σώματος, της ύλης. Διαιωνίζεται με αυτόν τον τρόπο μια διαρχία και διάσταση-διάσπαση της ανθρώπινης καθολικότητας. Ο αντιλήψεις αυτές (που μέσα από τους αιώνες στήριξαν ακόμη και αντίπαλες πλευρές) ξεκινούν από την Πλατωνική αντίληψη της ανθρώπινης ψυχής, του πνεύματος, ως απόρροιας της ουσίας του Θεού, με φυσική συγγένεια προς το Θεό και τις ιδιότητές του (άυλο, αιώνιο, αθάνατο, ασώματο κ.λ.π.).

Στην ορθόδοξη όμως θεώρηση, ο άνθρωπος είναι μία τόσο έντονη ψυχοσωματική ανάκραση, ώστε να μην είναι απλώς συνύπαρξη δυο διαφορετικών στοιχείων (σώματος και ψυχής), αλλά μια βαθειά ενότητα αυτών των στοιχείων των οποίων οι λειτουργίες αλληλοπεριχωρούνται (Μ.Αθανάσιος, Μάξιμος κ.λ.π.). «Η ψυχή και το πνεύμα» γράφει ο Ειρηναίος «μπορεί να είναι τμήματα του ανθρώπου, αλλά ποτέ άνθρωπος». Ο άνθρωπος εξ’ αρχής πλάστηκε ψυχοσωματικά, ώστε κανένα συστατικό του να μην διεκδικεί οντολογικά πρωτεία.

Βασική προϋπόθεση της ορθόδοξης ανθρωπολογίας είναι ότι και το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου είναι κτιστά, που κλήθηκαν στην ύπαρξη από το Θεό και μένουν στην ύπαρξη χάριτι. Έχουμε δηλαδή εντελώς διαφορετική τοποθέτηση από την πρωτοαναφερθείσα πλατωνική. «Το πνεύμα του ανθρώπου δεν είναι ξεχωριστό από την ανθρώπινη φύση και ουσία» (Αθανάσιος).

Β΄

Ας επιτραπεί εδώ μια συμβολή στο τεράστιο θέμα του κτιστού της ψυχής, σε αντίθεση προς την πλατωνίζουσα απόλυτη αντίληψη περί θείου, άυλου, ασωμάτου και αθανάτου της ψυχής.

Στην ερμηνεία της Β΄ επιστολής του Πέτρου, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ξεκαθαρίζοντας τη χρήση του όρου «άυλος, ασώματος κ.λ.π» από την εκκλησιαστική γραμματεία αναφέρει : «Και οι δαίμονες, ομοίως και οι Άγγελοι και αι ψυχαί δεν είναι πάντη (δηλ. απόλυτα) ασώματα και πάντη άυλα. Μόνος δε πάντη άυλος και ασώματος είναι ο Θεός…δεν είναι ταύτα πάντη άυλα, αλλά είναι πνεύματα λεπτόσωμα».

Νωρίτερα ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, τον οποίον παραθέτει ο Νικόδημος, είχε υπογραμμίσει τα ίδια, διευκρινίζοντας ότι ασώματοι λέγονται οι Άγγελοι μόνο σε αναφορά -σύγκριση προς την δική μας παχύτητα. Αντίστοιχα, θα λέγαμε, το ανθρώπινο πνεύμα είναι άυλο μόνο σε αναφορά προς την παχύτητα της σάρκας μας- όλα αυτά, βέβαια, χωρίς να ταυτίζουν οι πατέρες την ποιότητα του σώματος με της ψυχής.

Ο Νικόδημος τα λόγια του, που αποτελούν τολμηρή έκπληξη για τη δυαρχική διανόησή ας, τα επιβεβαιώνει με παραπομπή του στην «Αγία και Οικουμενική Ζ΄ Σύνοδο». Στα πρακτικά της Συνόδου (Ε΄ πράξη) βλέπουμε ότι διαβάστηκε το βιβλίο του Ιωάννου επισκόπου Θεσσαλονίκης που εξέθετε διάλογο με Έλληνα (Εθνικό) για το επιτρεπτό του εικονισμού : «Ὁ ἅγιος εἶπε, περὶ τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων καὶ τῶν ὑπὲρ τούτους, ἁγίων δυνάμεων, προσθήσθω δὲ καὶ τὰ ἡμετέρας ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, νοεροὺς μὲν αὐτοὺς ἡ καθολικὴ ἐκκλησία γινώσκει, οὐ μὴν ἀσωμάτους πάντη καὶ ἀοράτους, ὣς ὑμεῖς οἱ Ἕλληνές φατε… Μόνο γὰρ ὣς ἀληθῶς τὸ θεῖον ἀσώματον καὶ ἀπερίγραπτον, τὰ δὲ νοερὰ κτίσματα οὐ πάντη ἀσώματα καὶ ἀόρατα ὣς τὸ θεῖον». Μάρτυρες της πίστης αυτής φέρονται και «Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ ἐν ἁγίοις Ἀθανάσιος καὶ ὁ μέγας Μεθόδιος, καὶ οἱ ἀμφ’ αὐτοὺς». Ο Νικόδημος στο «πηδάλιό» του, γράφοντας σχετικά με την Ζ΄ Σύνοδο, αυξάνει τις μαρτυρίες. «Καὶ ὁ θεῖος Ἰλάριος λέγει ὅτι πᾶν κτιστόν, ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ καὶ σωματικὸν».

Ο Μεθόδιος Ολύμπου έχει μια ρηξικέλευθη, εντυπωσιακή και πολύ σύγχρονη ψυχοβιολογική θέση: αν η ψυχή ήταν απόλυτα ασώματη, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε σύνδεση, αλληλοπεριχώρηση και κράση με το σώμα. Κάτι που λέει επιγραμματικά ο Μακάριος Αιγύπτιος : «Ἕκαστον κατὰ τὴν ἰδίαν φύσιν σῶμά ἐστιν, ὁ Ἄγγελος, ἡ ψυχή, ὁ δαίμων. Ὥσπερ γὰρ ἐν ὑποστάσει τουτὶ τὸ σῶμα παχύ ἐστι, οὕτω καὶ ἡ ψυχὴ σῶμα οὖσα λεπτόν, περιέλαβε καὶ ἐνεδύσατο τὰ μέλη τοῦδε τοῦ σώματος».

Γ΄

Η δυτική, εξ’ άλλου, δικανική σχέση ανθρώπου και Θεού, από την μια καθορίζει την τωρινή ζωή μας ως ευκαιρία εφαρμογής ενός νομικού κώδικα εντολών και από την άλλη τοποθετεί την λογιστική ανταμοιβή μας στην «άλλη ζωή». Η ορθόδοξη όμως εμπειρία μαρτυρεί για τον αγώνα του ανθρώπου για ίαση της πεπτωκυίας φύσης του και για την πραγμάτωση της Θέωσης, της Θεανθρωποίησης του ανθρώπου που θα πραγματοποιηθεί πλήρως στην καθολική μεταμόρφωση της δεύτερης έλευσης του Χριστού, αλλά που οι απαρχές της ριζώνουν εδώ και τώρα. Μας βεβαιώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ότι «οἱ τοιαύτην θεοτερπὴ καὶ θεάρεστον πολιτείαν μεταχειριζόμενοι Χριστιανοί, λαμβάνουσιν μὲν ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωὴν τὸν αἰῶνι ἐλπιζομένης θεώσεως… θέλουν δὲ λαμβάνουν καὶ τὴν τελείαν καὶ ὀλικωτάτην θέωσιν μετὰ θάνατον, καὶ μετὰ τὴν κοινὴν ἀνάστασιν».

Η εμπειρία της θέωσης ταυτίζεται με την θέα του ακτίστου θείου φωτός, αλλά και με τη συμμετοχή του ανθρώπου στην φανέρωσή του. Ο άνθρωπος επανέρχεται στη σωστή λειτουργία του «κατ’ εἰκόνα» και καθρεπτίζει με τη σειρά του -αντανακλά -το φως που δέχεται από τον Τριαδικό Θεό. Ο «Ἁγιορείτικος Τόμος ὑπὲρ τῶν ἠσυχαζόντων» απέρριψε ως λαθεμένη την αντίληψη ότι η ένωση με το Θεό μπορεί να επιτευχθεί «μόνη τῇ μιμήσει τε καὶ σχέσει χωρὶς τῆς θεοποιοῦ χάριτος τοῦ Πνεύματος», και καθορίζει «τὴν θεοποιὸν Χάριν τοῦ Θεοῦ» ως «ἕλλαμψιν ὑπερφυὰ καὶ ἀπόρρητον καὶ θείαν ἐνέργειαν, ὁρωμένην ἀοράτως τοῖς ἠξιωμένης, καὶ νοουμένην ἀπερινοήτως».

Η εικονογραφία καταφάσκει την προεκτεθείσα εμπειρία της Εκκλησίας. Στη δυτική θρησκευτική ζωγραφική, όπου απουσιάζει -κάτω από την δικανική θεώρηση- η καθολικά μεταμορφούσα δύναμη, την αγιότητα ενός προσώπου την φανερώνει μονάχα το φωτοστέφανό του. Η τοποθέτησή του πάνω από το κεφάλι του εικονιζομένου, έτσι ώστε να «υπερίπταται» σε μορφή ελειψοειδούς κύκλου χωρίς να αγγίζει το ανθρώπινο σώμα, δείχνει την αντίληψη μιας αγιότητας που συνίσταται στην εξωτερική επιβράβευση, την ταμειακά παρεχόμενη, και που αφήνει ανέγγιχτη την ανθρώπινη φύση.

Στη Ορθόδοξη εικονογραφία, αντίθετα, την αγιότητα -θέωση- τη ζει και τη φανερώνει όλο το ανθρώπινο σώμα. Γι’ αυτό, το φωτοστέφανο, όπου υπάρχει (κυρίως μετά τον Γ΄ αιώνα), ξεκινά από, και τελειώνει στους ώμους του εικονιζομένου που έγινε «δοχείο του Αγίου Πνεύματος», και που συχνά ενεργεί πραγματική σωματική φεγγοβολία, ξεχειλίζοντας από την παρουσία του Πνεύματος.

Μήπως δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν τις απαρχές ενός διαλόγου με τις αναζητήσεις της εποχής μας αυτές οι φοβερές εισηγήσεις της ορθόδοξης εικονογραφίας μας που μυσταγωγούν τη «μετασκευή», τη μεταμόρφωση του ανθρώπινου σώματος, «Τοῖς ἀνυψώσασι τὸν νοῦν πρὸς τὸν Θεὸν», λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «…καὶ ἡ σὰρξ μετασκευαζομένη συνανυψούται τε καὶ συναπολαύει τῆς θεία Κοινωνίας», γεννούν το φωτοστέφανό τους δεν εκφράζουν απλά ένα συμβολισμό της εσχατολογικής θέωσης, αλλά και την πραγμάτωσή της από τώρα : το φωτοστέφανο παίρνει κυριολεκτικά περιεχόμενο και δίνει την πατερική μαρτυρία σε αυτούς που μέμφονται τον Χριστιανισμό ότι προοβλέπει μονάχα στην «άλλη ζωή». «Εἰ γὰρ συμμεθέξει (δηλ. κατά την τελική ανάστασή μας) τότε τῇ ψυχῇ τὸ σῶμα τῶν ἀπορρήτων ἀγαθῶν, καὶ νυν δήπου συμμεθέξει, κατὰ τὸ ἐγχωροῦν, τῆς χορηγουμένης μυστικὼς καὶ ἀπορρήτως ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χάριτος τῷ κεκαθαρμένων νῷ, καὶ αὐτὸ (δηλ. το σώμα) τὰ θεῖα πείσεται (δηλ. θα υποστεί τη θεία αλλοίωση)».

Αυτή τη νέα πραγματικότητα του σώματος τη βρίσκουμε και σε άπειρα αρχαία και νεότερα ασκητικά Συναξάρια από τα οποία και ο ενδεικτικός ερανισμός :

Ρώτησε, μας λέει το Γεροντικό, ο Αββάς Λωτ τον γέροντα Ιωσήφ, τι θα πρέπει να κάνει παραπάνω από την προσευχή και την άσκησή του. «Ἀναστὰς οὖν ὁ γέρων, ἤπλωσε τάς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ γεγόνασιν οἱ δάκτυλοι αὐτοῦ, ὣς δέκα λαμπάδες πυρός, καὶ λέγει αὐτῷ, εἰ θέλεις, γενοῦ ὅλος ὣς πῦρ».

Ο Όσιος Ευθύμιος (980 μ.Χ.) «ἐφάνη καὶ ὣς στῦλος πυρὸς πύρινος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Μεταμορφώσεως, ὅτε ἐλειτούργει ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῇ οὔσῃ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ἄθωνος», ενώ η μορφή του αγιορείτη Γέροντα Καλλίνικου (1853-1930) έλαμπε σα να «αντίκρυζες τον Μωϋσή που είχε κατέβει από το Σινά».

Δ΄

Στην ορθόδοξη λοιπόν προοπτική, «πνευματικός άνθρωπος» είναι ο Πνευματοφόρος, αυτός που έχει γεμίσει από την παρουσία του Αγίου Πνερύματος. «Ο πνευματικός άνθρωπος», επιβεβαιώνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «αποτελείται από τρία. Από χάρη του επουρανίου Πνεύματος, από λογική ψυχή και από γήινο σώμα». «Εκείνος είναι και λέγεται πνευματικός άνθρωπος, όποιος ενεργείται από το Άγιο Πνεύμα». Η χρήση δηλαδή αυτού του όρου από την ορθόδοξη παράδοση, δεν δηλώνει έξαρση του ενός ανθρώπινου συστατικού σε βάρος του άλλου, αλλά θέωση και των δύο.

Ο Πνευματικός άνθρωπος παύει να είναι είτε «σωματικός» είτε «ψυχικός», δηλαδή δεν δουλαγωγείται από ένα από τα δύο του συστατικά. Και το ανθρώπινο σώμα καλείται όχι σε εκμηδενισμό, αλλά σε ανανέωση. «Ταύτην (δηλ. τη σάρκα) ὁ Κύριος ἦλθεν ζωοποιῶν, ἵνα ὣς ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνῄσκομεν, ὅτι ψυχικοί, ἐν τῷ Χριστὸ ζήσωμεν, ὅτι πνευματικοί, ἀποθέμενοι οὐ τὸ πλάσμα Θεοῦ, (δηλ. τη σάρκα), ἀλλὰ τάς ἐπιθυμίας τῆς σαρκός, καὶ προσλαμβάνοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον».

Η εμμονή της ορθοδοξίας στην καθολικότητα του ανθρώπου καταφαίνεται και στο θέμα της τελικής ανάστασής μας. Χαρακτηριστικά διαπιστώνει ο Ιουστίνος : «Αν ο Θεός είχε καλέσει τον άνθρωπο στην ζωή και στην ανάσταση, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δεν κάλεσε ένα μόνο τμήμα του ανθρώπου, αλλά το σύνολο, που είναι η ψυχή και το σώμα».

Σαφέστατα και αντιπροσωπευτικά διευκρινίζει και ο Άγιος Μεθόδιος Ολύμπου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου σχετικά με το «πνευματικό σώμα» που θα έχουμε κατά την καθολική ανάσταση (κείμενο πολύ επίκαιρο και για σημερινές παρόμοιες «απορίες» και κηρυγματικές ανακρίβειες): «Σῶμα λέγεται πνευματικόν, οὐ τὸ λεπτομερὲς καὶ ἀερῶδες,…ἀλλὰ πνευματικὸν λέγεται τὸ χωροῦν πᾶσαν τοῦ ἁγίου πνεύματος τὴν ἐνέργειαν καὶ κοινωνίαν, ὥσπερ οἰνηρὸν καὶ ἐλαιηρὸν σκεῦος καλεῖται τὸ τοῦτον χωρητικόν. Ἀναλόγως οὖν καὶ ψυχικὸν ἐκάλεσε τὸ τῇ ψυχῇ καὶ οὐ πνεύματι ἁγίω διοικούμενον».

Στις μέρες μας που η «πνευματικότητα» ευνουχίζεται ταυτιζόμενη είτε με τον ιδεαλισμό είτε με τα ακαδημαϊκά πτυχία, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα η ορθόδοξη μαρτυρία και ο αγώνας «ἵνα ἐξουσιαζόμενος ὁ νοῦς ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιασθῇ καὶ τὸ σῶμα διὰ τῆς μετοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Πηγή: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρας Θεολογίας, πτ. Νομικής, Καθηγητού Α.Ε.Σ.Α, «Σύναξη» 5 (1983)

ΗΘΙΚΕΣ ΤΙΜΩΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ (Θωμάς Ακινάτης)

Κατηγορήθηκαν για κλοπές λεηλασίες, βανδαλισμούς, ακόμη και για βρεφοκτονίες. Για τα δικαστήρια του Μεσαίωνα δεν ήταν απλοί κακοποιοί αλλά πιστοί υπηρέτες του διαβόλου. (Πηγή: Περιοδικό Focus , τεύχος 60)

Είναι δυνατόν η διαφθορά και ανοησία των Φράγκων/δυτικών να έφτασε σε τέτοιο σημείο; Και όμως! Η Ιερά εξέταση δεν είχε να κάνει μόνο με ανθρώπους. Υπήρχε ολόκληρο δικαστικό σύστημα το οποίο δίκαζε…ζώα!

Στις 5 Μαΐου του 1986 δεκάδες εξαγριωμένοι κάτοικοι του χωριού Μαλάτσα, στη Μαλαισία, επιτέθηκαν κι έδειραν μέχρι θανάτου έναν αδέσποτο σκύλο. Οι χωρικοί ισχυρίστηκαν ότι το άτυχο τετράποδο ήταν μέλος μιας αδίστακτης συμμορίας ληστών οι οποίοι μεταμορφώνονταν σε ζώα προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη. Η ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου μέσω των Ρίηαηάαΐ Τί/ηβδ, ωστόσο το συμβάν δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, τα ζώα κατηγορούνταν, δικάζονταν και καταδικάζονταν σαν κοινοί εγκληματίες..

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Στη μεσαιωνική Ευρώπη η ισχύς της [Παπικής] «Εκκλησίας» ήταν απεριόριστη και επηρέαζε κάθε λειτουργία της Πολιτείας, κυρίως τη Δικαιοσύνη. Η Ιερά Εξέταση βασάνιζε όσους τολμούσαν να ισχυριστούν ότι η Γη δεν ήταν το κέντρο του σύμπαντος κι έριχνε γυναίκες στην πυρά κατηγορώντας τες ως μάγισσες. Ούτε τα ζώα δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το χέρι του νόμου. Το νομικό πλαίσιο για τη δικαστική δίωξη των ζώων διαμορφώθηκε το 13ο αιώνα από τον Ιταλό θεολόγο και λόγιο Θωμά τον Ακινάτη. Αυτός υποστήριζε ότι παρότι τα ζώα ήταν δημιουργήματα του Θεού, η εγκληματική τους δράση πήγαζε από μια ανίερη συμμαχία, αφού οι τετράποδοι εγκληματίες δρούσαν κατ’ εντολή του Διαβόλου. Ήταν τα όργανα του πάνω στη Γη, οι πιστοί του υπηρέτες, κατά συνέπεια μέσα από την τιμωρία τους οι πιστοί τιμωρούσαν τον ίδιο το Διάβολο.

ΤΥΠΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ

Ο Έντουαρντ Έβανς ήταν ο πρώτος που μελέτησε και κατέγραψε αναλυτικά τις δικαστικές περιπέτειες των ζώων. Ο Αμερικανός συγγραφέας περίγραψε στο βιβλίο του The Criminal Prosecution and Capital Punishment of Animals το οποίο κυκλοφόρησε το 1906, 191 δίκες με κατηγορουμένους ζώα. Συμφωνά με στοιχεία που παραθέτει, το 15ο αιώνα διεξήχθησαν 36 δίκες, το 16ο αιώνα 57 και το 17ο αιώνα 56 δίκες. Γουρούνια, αγελάδες, λύκοι, αρουραίοι, δελφίνια και έντομα βρέθηκαν αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη και κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για τις παράνομες πράξεις τους. Η διαδικασία ήταν καθ’ όλα τυπική. Τα ζώα προφυλακίζονταν, η Πολιτεία όριζε το συνήγορο τους, το δικαστήριο άκουγε τα επιχειρήματα των αντιδίκων και στο τέλος έβγαζε την ετυμηγορία του. Όταν η σύλληψη των ζώων που κατηγορούνταν ήταν ανέφικτη αρουραίοι, έντομα, ψάρια το δικαστήριο αποφάσιζε ερήμην τους. Η ταινία του 1993, «The Hour of the Pig», βασίστηκε στην έρευνα του Έβανς. Στην ταινία παρακολουθούμε έναν νεαρό δικηγόρο να υπερασπίζεται ένα…γουρούνι δολοφόνο…

ΜΕΓΑΛΟΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΩΝ

Υπήρχαν επιτυχημένοι δικηγόροι που «έχτισαν» την καριέρα τους υπερασπιζόμενοι αποκλειστικά κατηγορουμένους / ζώα. Ο πιο ξακουστός ήταν ο Γάλλος Βαρθολομαίος Σασενέ, ικανότατος συνήγορος ο οποίος ειδικευόταν στην υπεράσπιση αρουραίων. Το 1531 οι κάτοικοι της γαλλικής πόλης Οτόν είδαν τις σιταποθήκες τους να αδειάζουν επικίνδυνα εξαιτίας της επιδρομής χιλιάδων αρουραίων. Αμέσως το τοπικό δικαστήριο απήγγειλε την κατηγορία της απρόκλητης και κακόβουλης φθοράς ξένης περιουσίας και κάλεσε τα τρωκτικά να παρουσιαστούν ενώπιον του εντός έξι ημερών. Όπως ήταν φυσικό, κανένας ποντικός δεν εμφανίστηκε, γεγονός που εξόργισε το δικαστή, ο οποίος θέλησε να επιβάλει τη θανατική ποινή στα ανυποψίαστα ζώα. Τότε ακριβώς παρενέβει ο Σασενέ τονίζοντας ότι οι αρουραίοι δεν έδειξαν ασέβεια προς το δικαστήριο, απλώς δεν ενημερώθηκαν για την κλήτευση τους επειδή μετακινήθηκαν υπογείως στο διπλανό χωριό. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα επιχειρήματα του Σασενέ έπεισαν τον δικαστή, ο οποίος όρισε νέα δικάσιμο ώστε να ειδοποιηθούν οι αρουραίοι. Δυστυχώς για τους ανθρώπους, οι δίκες αρουραίων συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που σάρωσε την Ευρώπη του 14ου αιώνα. Κανείς δεν είχε αντιληφθεί ότι τα τρωκτικά ήταν οι φορείς της επιδημίας, κι έτσι τη στιγμή που οι αρουραίοι απαγχονίζονταν στις πλατείες, ο μισός πληθυσμός της Ευρώπης αφανιζόταν από το Μαύρο Θάνατο.

ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΧΑΝΙΜΠΑΛ

Εκτός από τις κλοπές, τα ζώα κατηγορήθηκαν και για ανθρωποκτονίες. Το Δεκέμβριο του 1457 μια μικρή γουρούνα συνελήφθη στο Σαβινί της Γαλλίας κατηγορουμένη ότι έπνιξε και παραμόρφωσε ένα βρέφος την ώρα που κοιμόταν στο κρεβατάκι του. Οι αυτόπτες μάρτυρες υποστήριξαν ότι η γουρούνα μπήκε στο σπίτι όταν η μητέρα του βρέφους απουσίαζε και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του παιδιού. Πριν προλάβουν να επέμβουν, η γουρούνα καταπλάκωσε και ποδοπάτησε το μωρό. Μαζί με τη γουρούνα είχαν μπει στο σπίτι και τα έξι γουρουνάκια της, που βρέθηκαν λουσμένα από το αίμα του μωρού. Το δικαστήριο δήλωσε τον αποτροπιασμό του για το ειδεχθές, όπως το χαρακτήρισε, έγκλημα και διέταξε το θάνατο της γουρούνας από το δήμιο. Τα γουρουνάκια απαλλάχθηκαν των κατηγοριών λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Ένα ανάλογο περιστατικό συνέβη το 1494 στο Κλερμόντ της Γαλλίας, όταν ένας πεινασμένος χοίρος κατασπάραξε ένα βρέφος ανήμερα το Πάσχα. Το γουρούνι καταδικάστηκε για βρεφοκτονία και οδηγήθηκε στην πλατεία της πόλης όπου και απαγχονίστηκε κάτω από τις επευφημίες του κόσμου. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα τα οικόσιτα ζώα, ειδικότερα τα γουρούνια, ήταν οι συνήθεις κατηγορούμενοι από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου.

ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΚΟΥΝΗΣΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΗΣ

Σε καμιά περίπτωση οι ετυμηγορίες των δικαστών δεν ήταν προαποφασισμένες. Απόδειξη ότι πολλά ζώα αθωώθηκαν και μάλιστα αποζημιώθηκαν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση καταγράφηκε το 1750 και αφορούσε σε μια προβατίνα. Το άτυχο ζώο πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να επιδίδεται σε ερωτικές περιπτύξεις με το αφεντικό του. Εκτός από ποινικό αδίκημα, η κτηνοβασία θεωρείτο μέγα αμάρτημα με ποινή το θάνατο. Τελικά, μετά την αγόρευση των συνηγόρων, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η προβατίνα βιάστηκε, οπότε δεν έφερε καμιά ευθύνη για τις διεστραμμένες ορέξεις του βοσκού. Βασικός μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ο τοπικός [Παπικός] ιερέας, ο οποίος ορκίστηκε ότι γνώριζε την προβατίνα από μικρή και ουδέποτε αυτή είχε προκαλέσει τους άντρες του χωριού με τη συμπεριφορά της, κοινώς δεν είχε κουνήσει την ουρά της... Ο βοσκός καταδικάστηκε για βιασμό και κτηνοβασία και θανατώθηκε διά απαγχονισμού

Αποσπάσματα από το άρθρο «Ζώα στο σκαμνί» του Γιάννη Παλιούρη Μεταγραφή/επιμέλεια: Θωμάς Φ. Δρίτσας

Πηγή: Περιοδικό Focus , τεύχος 60, σσ. 82-84

Βλέπε και παγανισμό σήμερα.

ΠΑΠΙΣΜΟΣ & ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ερώτηση: Ποια είναι η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την παραχώρηση ορθοδόξων ναών για τέλεση λατρευτικών πράξεων σε ετεροδόξους; Κι αν επιχειρείται κάτι τέτοιο ποια πρέπει να είναι η θέση του λαού;

Απάντηση: Εάν δεν γίνεται, αυτό, με προδοτική διάθεση και γίνεται απλώς για να εξυπηρετηθούν. Π.χ.: οι Αρμένιοι δεν είναι ορθόδοξοι. Είναι αιρετικοί. Είδατε να καβγαδίζουμε ποτέ με τους Αρμενίους, εδώ στην Ελλάδα; Όχι, γιατί είναι αδερφοί μας. Ανθρωπάκια το Θεού είναι κι αυτοί και δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα. Δεν θέλουνε να καταλύσουνε την Ορθοδοξία. Οι Εβραίοι, όμως, οι αιρετικοί, οι παπικοί, οι προτεστάντες, θέλουν να χτυπήσουν την Ορθοδοξία. Εάν εγώ, ο δεσπότης, πω στους παπικούς να πάρουν τον ναό, για να δείξω ότι είμαστε όλοι το ίδιο κ.τ.λ., τότε βλασφημώ τη πίστη μου. Εάν όμως, ο άλλος ο άνθρωπος, θέλει κι αυτός να μπει κάπου δεν θα του δώσω την εκκλησία! Θα του δώσω έναν άλλον χώρο, μιαν αίθουσα της εκκλησίας και να κάνουν τη λατρεία τους μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση, αυτός ο άνθρωπος, να εκμεταλλεύεται την αγάπη που θα του δείξω.

 Πρόσφατα ήμουν στη Στουτγκάρδη... Βέβαια πάω συχνά στην Γερμανία, αρχικά την εγκατέλειψα το ‘75, όπου τελείωσε ο πρώτος κύκλος επαφής μου με τη Γερμανία. Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα απέκτησαν (οι ορθόδοξοι) χώρους. Τότε εγώ δεν είχα χώρους. Πού θα λειτουργούσα; Κάτω από μια γέφυρα, με 16 βαθμούς υπό το μηδέν; Πήγαινα λοιπόν, κυρίως σε προτεστάντες (πήγαινα σ’ αυτούς γιατί είναι ρεμπέτ ασκέρ, είναι ακίνδυνοι δηλαδή, ενώ οι παπικοί που είναι ογκόλιθος είναι πραγματικά επικίνδυνοι) και τους έλεγα: «Έχετε καμιά αίθουσα γυμναστηρίου;». Μας ‘δίναν κάποια αίθουσα κι εμείς πηγαίναμε μέσα. Κι αν ποτέ πήρα κάποια εκκλησία δεν λειτουργούσα ποτέ στην Αγία Τράπεζα. Είχα ένα τραπέζι, έβαζα το αντιμήνσιον (είναι φορητή η Αγία Τράπεζα) και επάνω εκεί λειτουργούσα. Διότι έχουμε ανάγκη. Αυτοί τι μου λέγανε βέβαια; «Ελάτε την προσεχή εβδομάδα να συλλειτουργήσουμε». Τους έλεγα, εγώ, ότι δεν έχουμε συλλειτουργίες. Τότε, λέγανε, «να συμπροσευχηθούμε». «Θα έλθει η ένωση και θα συμπροσευχηθούμε», έλεγα. Και τότε μας έλεγαν ότι «η αίθουσα μας χρειάζεται» ή «ο ναός μας χρειάζεται». Εγώ, τα έζησα όλα αυτά!

 Το ίδιο είχε γίνει στη σύνοδο Φερράρας-Φλορεντίας το 1438. Έλεγε ο πάπας στους δικούς μας «Ξέρετε, ζητούσαμε ναό για να λειτουργήσουμε». Και τότε ο Μάρκος ο Ευγενικός ζητούσε ναό, να βάλει ένα τραπέζι για να λειτουργήσει. Το χώρο ζητούσε. Και ξέρετε, αν το δούμε ορθόδοξα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία μέσα σε παπικό ναό να κηρύττεις κατά του παπισμού! Μη το πάτε φανατικά. Πας τόπος είναι αγιασμένος! Άμα βάλεις το αντιμήνσιον που είναι Αγία Τράπεζα, γίνεται του Χριστού. Προσέξτε όμως: οι παπικοί τους λέγανε «Οι μεγάλες εκκλησίες είναι πολύ μεγάλες και δεν σας κάνουν. Οι μικρές εκκλησίες είναι πολύ στενές και δεν σας κάνουν. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να σας δώσουμε ναό». Έτσι τους λέγανε. Τα ζήσαμε κι εμείς στη Δύση. Όταν εδώ όμως, ένας Δεσπότης μας που γνωρίζετε, που λέει ότι δεν είναι αίρεση και είναι σχίσμα ο Παπισμός, από κει φαίνεται ότι είναι αιρετικός αυτός ο Δεσπότης. Δεν ξέρει τι του γίνεται, ή μάλλον, ξέρει και τα καταπατεί. Κι ο Θεός να τον συγχωρήσει και να τον φωτίσει! Όταν ο Δεσπότης θέλει να δώσει τον ναό για να φανεί ότι είμαστε μία εκκλησία, τότε είναι του διαβόλου, βέβαια. Αλλά όταν ο άλλος το έχει ανάγκη και σου το ζητάει ειλικρινά να του δώσεις ένα χώρο; Πρώτα απ’ όλα δεν είναι σατανιστική ομάδα για να πω ότι είναι σατανισμός για να μη το δώσω σε σατανιστές. Αλλά αν είναι ένας, όπως οι Αρμένιοι που δεν έχουν που να πάνε και ζητήσουν να λειτουργήσουν εδώ, θα τους πω «Εδώ μπορείτε να λειτουργήσετε αλλά όχι στην Αγία Τράπεζα». Και η Χάρις του Θεού να τους φωτίσει. Αλλά εκείνο γίνεται με σκοπιμότητα! Άλλο η σκοπιμότητα και άλλο η ανάγκη και η εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Και μη πάμε σε φανατισμούς, είτε προς τη μία πλευρά είτε προς την άλλη.

Ερώτηση: Μήπως αυτό είναι απαρχή υποχωρήσεων σε όλα τα επίπεδα;

Απάντηση: Ο ποιμένας καταλαβαίνει με τη Χάρη του Θεού την τάση του άλλου. Όταν καταλάβουμε ότι έρχονται με πονηρία τότε δεν έχουμε να τους δώσουμε τίποτα. Αλλά μόνο αν υπάρχει ανάγκη εξυπηρετήσεως, μέχρι ένα διάστημα. Και δεν σας είπα να καλέσουμε μουσουλμάνους! Μιλάμε γιαπαπικούς και προτεστάντες. Οι παπικοί και οι προτεστάντες έχουν κάτι από το Χριστιανισμό. Μπορεί να είναι στραβό το ξύλο αλλά το ξύλο είναι χριστιανικό.

Αν όμως ο Δεσπότης το κάνει για να ανοίξει το δρόμο στην ένωση τότε ενεργεί ως διάβολος και όχι ως Επίσκοπος.

Ερώτηση: Επιτρέπεται η μνημόνευση ετεροδόξων στη θεία λατρεία;

Απάντηση: Όχι. Λέμε «υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών». Οι Οικουμενιστές το έχουν βγάλει αυτό και στις φυλλάδες, τα βιβλία, που τυπωθήκαν από την Αποστολική Διακονία στα τελευταία χρόνια, δεν το έχουν. Και έρχεται ένας λειτουργιολόγος, που είναι σπουδαίος, από τη Θεσσαλονίκη και λέει ότι «στα αρχαία δεν υπήρχε αυτό». Μα στα αρχαία δεν υπήρχε πρόβλημα! Σήμερα είναι ανάγκη να το βάλουμε. Τώρα αν έρχεται ένας ικανότατος επιστήμονας και λέει αυτή τη βλακεία τι να τον κάνω...; Τον αγαπώ ως άνθρωπο αλλά λέει μπούρδες, λέει βλακείες. Και θέλατε στα αποστολικά χρόνια να λέει «υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών» που δεν υπήρχε το πρόβλημα; Τα έχουνε βγάλει, λοιπόν, αυτό για να μη θίγονται. Το μυστήριο κι όλα τα μυστήρια, γίνεται για τους ορθοδόξους. Ευχόμεθα, όμως, «υπέρ σύμπαντος κόσμου... υπέρ ευκρασίας αέρων... ευφορίας...» δηλαδή και οι άλλοι να ζήσουν για να βρουν το δρόμο της Σωτηρίας. Η λατρεία και μάλιστα η Θεία Ευχαριστία, είναι εσωτερική υπόθεση. Θέλουμε να γίνουν ορθόδοξοι; Θα γίνουν αυτά, έρχονται. Δόξα τω Θεώ. Μας αναγκάζουν να τρέξουμε. Γι’ αυτό κάποιοι παλαιοημερολογίτες ηλιθίων, που λένε «Αιρετικοί οι νεοημερολογίτες» κ.τ.λ., δεν είναι χριστιανοί. Όπως και οι δικοί μας όταν λένε αιρετικά τα μυστήρια των παλαιοημερολογιτών. Αναγνωρίζουμε τον Παπισμό ως σχίσμα και κατηγορούμε και απορρίπτουμε ως αίρεση τους παλαιοημερολογίτες! Μια σχισματική στάση υπάρχει αλλά εμείς φταίμε και όχι εκείνοι. Άλλο το που κατάντησαν, μετά, εκείνοι. Σήμερα είναι 12 Αρχιεπίσκοποι και 12 σώματα παλαιοημερολογιτών.

 Αυτά είναι αμαρτίες. Θα πρέπει, λοιπόν, εν αγάπη να βλέπουμε οι μεν προς τους δε διότι πλησιάζουμε στην ορθή τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα. Κι όταν, λοιπόν, έρθει αυτή η μέρα, που θα έρθει (δε ξέρω αν θα έρθει στις ημέρες μου) και ξέρετε, τότε; Η λειτουργία θα γίνει όπως ήτανε τότε, στους πρώτους αιώνες, μέχρι τον 8^ο, 9^ο, 10^ο αιώνα που λέγαμε «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν». Και θα κοιτάζει ο ένας τον άλλον, αν είναι ορθόδοξος, να τον παίρνει και να του λέει «Σας παρακαλώ πολύ, βγέστε τώρα έξω (οι κατηχούμενοι, οι μετανοούντες) για να κάνουμε το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας». Και θα κοινωνούμε όλοι, θα εξομολογούμεθα όλοι, κ.τ.λ.. Έχουμε ένα δρόμο ακόμα, λοιπόν. Κάποιοι, η «μαγιά» που λέει ο Μακρυγιάννης, θα μείνουν και θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Άρα, χωρίς φανατισμούς και χωρίς απολυτότητες.

 Δε λέω για σας. Αλλά, ξέρετε, όταν αυτό που κυριαρχεί μέσα μας λόγω αγανακτήσεως, πολλές φορές, η έκρηξη οργής, κ.τ.λ., αντί να οργιζόμεθα ας προσευχηθούμε. Ποιος προσεύχεται; Οι φωνές ακούγονται, η προσευχή δεν ακούγεται! Ακούγεται από το Θεό. Ποιος τη λαμβάνει υπ’ όψη την προσευχή; Να κάτσετε εκεί και να λέτε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον παπα-Γώργη...». Τότε θα με βοηθήσετε. Αν έρθετε επειδή κάνω κάτι για να με πείτε «μασκαρά», «απατεώνα», «τι κάνεις εκεί», θα με κάνετε χειρότερο. Και το έγκλημα θα είναι δικό σας. Αφήστε τα, λοιπόν, στο Θεό να τα ακούσει για να μου ρίξει κεραυνούς αγάπης, κεραυνούς Χάριτος! Όχι σαν το Δία να με καταστρέψει. Να μου ρίξει ατομική βόμβα της αγάπης Του! Να μπω μέσα στην αγάπη, να κολυμπήσω και να νοιώσω αναγεννημένος. Δεν είναι εικόνες αυτές, είναι πραγματικότητα.

 Σ’ αυτό τον Δεσπότη, λοιπόν, που ενεργεί με πονηρό τρόπο, θα του λέμε πρώτον «ουκ έξεστί σοι» (Μάρκ. ς΄/6, 18), «δεν έχεις δίκιο» και από την άλλη θα λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον δούλο σου», τον Επίσκοπο. Είναι θέμα Θεού, λοιπόν. Όχι δικό μας. Κι αν έχουμε και Σύνοδο είναι θεμα Συνόδου.

 Ετοιμάζεται ο Μακαριώτατος να πάει στον Πάπα. Θέλει αναγνώριση από τον Πάπα! Μα δεν καταλαβαίνουμε; Ο Πάπας είναι κράτος, το συμφέρον του ζητά. Δίνει ένα ποτήρι νερό για να πάρει αίμα, αυτό το ξαναλέω. Και τι κάνουν τώρα; Αυτό το έζησα γιατί ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, κ.τ.λ.. Με πήρε ένας ευσεβέστατος κληρικός από την Κρήτη (Κρητικός με τα όλα του αλλά ορθόδοξος, γιατί πολλοί Κρητικοί δεν είναι ορθόδοξοι) και μου λέει «Παπα-Γιώργη, έχω ένα πνευματικό παιδί, που καμιά φορά έρχεται και στον Άγιο Αντύπα (δεν το γνωρίζω το παιδί). Στο οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας τους είπε ο διευθυντής ότι όλοι μαζί θα πάνε εκδρομή στη Ρώμη και στο Βατικανό. Και τους δίδασκε, πώς θα γονατίσουν για να φιλήσουν το χέρι του Πάπα, για να τον αναγνωρίσουν, δηλαδή, ως Επίσκοπο της εκκλησίας του Χριστού». Και τούτο το παιδί, λοιπόν, σηκώθηκε και λέει «Δεν είναι δυνατό να πάμε. Ο Πάπας είναι αιρετικός». Λένε αυτοί «Μην ακούτε τι σας λένε κάποιοι θεολόγοι,» (εμένα εννοούσε και τον Ζήση και δεν είμαστε μόνο εμείς, ευτυχώς) «διότι ο Πάπας είναι σχίσμα». Τους παλαιοημερολογίτες τους απορρίπτουμε ως αιρετικούς και τον Πάπα ως σχισματικό. Κι επομένως είναι αδερφός μας, είναι «δίπλα μας»! Και του λένε τα παιδιά «Όχι, εμείς δεν θέλουμε να πάμε». Έγινε ολόκληρη φασαρία. Το απέφυγαν αυτό. Αλλά θα γίνει αργότερα.

 Από κάθε μητρόπολη, από την Αθήνα και τις άλλες μητροπόλεις κάθε χρόνο, κατά διαστήματα, τους παίρνουνε με τη βία, κατά κάποιο τρόπο, γιατί ο άλλος σκέφτεται το μισθό του. Και διαλέγουν και παίρνουν κάποια άτομα, παπάδες και πάνε στο Βατικανό και φιλούν τα πόδια και τα χέρια του Πάπα. Δημιουργείται, δηλαδή, κίνηση Ουνίας όπως έγινε μετά το 1439. Τότε αρχίζει στη πράξη η Ουνία. Αυτό κάνουν και σήμερα από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες μητροπόλεις. Και σε λίγο, σε λίγα χρόνια, δεν θα υπάρχει κληρικός που δεν θα ‘χει πάει να προσκυνήσει τον Πάπα και να αναγνωρίσει τον Πάπα όχι μόνον ως Επίσκοπο της εκκλησίας αλλά και ως κεφαλή της Εκκλησίας του Χριστού. Όταν λέει το Πατριαρχείο «η Παλαιά Ρώμη», η «Νέα Ρώμη» και άρα «η Πρεσβυτέρα Ρώμη», σέβομαι προσωπικά τον βαθμό. Άμα γίνει ορθόδοξος ο Πάπας τότε θα του φιλήσω κι εγώ τα πόδια. Και θα πω «δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι»!

 Αλλά αυτό το τραγελαφικό σύστημα, το σατανικό καθεστώς που λέγεται Κράτος του Βατικανού που δεν είναι εκκλησία, όπως έλεγε ο «βλάχος» ο Σεραφείμ (είχε κι εκείνος τα δικά του. Απ’ όσα λένε άλλα είναι αληθινά και άλλα ψεύτικα). Έλεγε «Ρε παιδιά,» (στα βλάχικα, Θεσσαλός ήταν) «είναι εκκλησία το Βατικανό;». και λέγαμε «Όχι Μακαριώτατε». «Είπα κι εγώ!», απαντούσε. Μας το ‘λεγε κάθε φορά που έβλεπε θεολόγο, για να το εμπεδώσουμε. Το έλεγε ο Σεραφείμ. Τώρα πάμε όλοι και φιλούμε τον Πάπα! Προσέξτε: αν έβλεπα τον Πάπα ως γέροντα (είναι 79-80 ετών) με πολιτικά, χωρίς να ξέρω ποιος είναι και έβλεπα πως είχε κάποιο πρόβλημα, θα πάω να τον στηρίξω και να του πω «Παππού, έλα να σε βοηθήσω». Αν είμαι εγώ καθισμένος, να του δώσω τη θέση μου. Αυτή τη στιγμή δεν είναι ένας παππούς, ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη και ζητάει βοήθεια από τον συνάνθρωπό του, αλλά είναι εκπρόσωπος του Σατανά, πραγματικά, διότι είναι η καταστροφή του Χριστιανισμού! Δεν μπορεί να είναι κράτος, ο Χριστιανισμός, να έχει πρωτεία εξουσίας, αλάθητα κ.τ.λ.. Αυτό είναι κατάργηση της πατερικής και αποστολικής εκκλησιολογίας! Αυτό είναι το θέμα! Είναι άλλη εκκλησία, «χριστιανισμός άλλου είδους», που πολύ ωραία λέει ο Γιανναράς. Τι σχέση έχει με την Εκκλησία του Χριστού αυτό που λέμε Βατικανό; Ο παπικός ο άνθρωπος δεν μου φταίει. Αν πεινάει θα του δώσω να φάει. Αν κρυώνει θα τον ντύσω. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Δεν είναι θέμα μίσους ή αγάπης. Είναι θέμα Σωτηρίας. Γιατί όταν ο παπικός δεν παίρνει Χάρη ενώ ο παπισμός κλείνει με μαντάλους την Χάρη του Θεού, τις πόρτες προς τη Χάρη τότε γίνεται ανατροπή των πάντων. Πραγματικά είναι ανατροπή κάθε πράγματος που έχει σχέση με τον Χριστιανισμό.

Πηγή: Απόσπασμα από ομιλία του π. Γ.Δ. Μεταλληνού, κοσμήτορα της Θεολ. σχολής του Πανεπ Αθηνών, στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί, στις 09-02-06, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α.

ΤΑ ΠΑΠΙΚΑ & «ΟΡΘΟΔΟΞΑ» ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ

Η παρουσία «Συχωροχαρτιών» στην Ανατολή δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια ακόμη επιρροή της αιρετικής δύσης στον ελληνικό χώρο, όχι όμως ασφαλώς στο επίσημο Ορθόδοξο δόγμα, αλλά σε ορισμένες παλαιές πρακτικές που δεν έλαβαν ανάλογο μέγεθος, όπως στην Δύση. Το φαινόμενο δεν πρέπει να εκπλήσσει αφού ακόμη και σήμερα (2006) προτεσταντικές ιδέες πολλές φορές αναμειγνύονται σε διδασκαλίες ακόμη και επιφανών ανδρών της Ορθοδοξίας, ως απόρροια της ενασχόλησής τους με πολλά θεολογικά βιβλία της Δύσεως. Τα λεγόμενα αναθέματα της Κυριακής της Ορθοδοξίας (Βλέπε ειδικά ανάθεμα Γ΄) τέτοιους κινδύνους καταδεικνύουν.

Σχετικά με τα λεγόμενα «ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ»

Ερώτηση: Θα ήθελα να μας μιλήσετε για το κατά πόσο ισχύει ότι υπάρχουν «Συγχωροχάρτια» στην Ορθοδοξία. Το άκουσα στο μάθημα της «Νεοελληνικής Ιστορίας» της σχολής μου και μου δημιούργησε αμφιβολίες. Δεν γνώριζα ότι υπήρχαν αυτά στην Ορθοδοξία!

Απάντηση: Το θέμα αυτό είναι στα χωράφια μου και γι’ αυτό θα μιλήσω με ευκολία. Διαφορετικά θα το μελετούσα περισσότερο.

Ο μακαρίτης ο Φίλιππος Ηλιού, ο γιός του πολιτικού του Ηλιού, Ηλία Ηλιού που πέθανε από καρκίνο πριν από μερικά χρόνια, ήταν ένας ιστορικός ολκής. Ένα μυαλό θαυμάσιο, μια κατάρτιση υπέροχη και παρ’ όλο που δεν συμφωνούσαμε σε κάποια θέματα τρέφαμε αμοιβαία εκτίμηση. Πολλές φορές συζητήσαμε, πολλές φορές κοντραριστήκαμε, πολλές φορές συμφωνήσαμε.

Ο Φ. Ηλιού έγραψε μια μελέτη στα Ιστορικά, ένα επιστημονικό ιστορικό περιοδικό, περί των Συγχωροχαρτίων. Διότι πραγματικά υπάρχουν Συγχωροχάρτια ως κείμενα και στην Ανατολή, στην Ορθόδοξη Ανατολή. Αλλά όπως ξέρετε, η χειρότερη άρνηση και καταπάτηση της αλήθειας, είναι η θεώρηση της μίας πλευράς. Για να δείς την αλήθεια πρέπει να έχεις όλες τις πλευρές. «Audietor et altera pars» έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι: «πρέπει να ακουστεί και η άλλη πλευρά».

Αυτό που δίνει στα ιστορικά σε δυο συνέχειες μάλιστα (το ‘χω φάει το κείμενο γι’ αυτό τα λέω έτσι) ο Ηλιού ήταν η μία πλευρά. Του έκαμα κριτική μετά και με τον Γιανναρά είχαμε μία εκπομπή στην ΕΡΤ-1. Συζητήσαμε μια ώρα το θέμα, τότε. Αλλά ο Γιανναράς μου είπε «Αυτά ξεχνιώνται. Κάτσε και γράψε ένα κείμενο».Κι έγραψα ένα κείμενο. Το οποίο βέβαια, και ο Ηλιού ο μακαρίτης, το δέχτηκε ως την «άλλη όψη». Και του είπα πως ναι, ότι και οι δύο όψεις λένε την αλήθεια.

Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ένα θέμα στην Ανατολή εν σχέσει με τα Συγχωροχάρτια. Για να μπούμε στην ουσία: τί είναι τα Συγχωροχάρτια;

Στην περίοδο του Μεσαίωνα διαμορφώθηκε στον Παπισμό μια θεωρία καθαρά «μπακαλίστικη». Έλεγε ότι «Για να σωθεί ένας Άγιος, αρχίζοντας από την Παναγία σ’ όλους τους Αγίους, κάνει έναν αριθμό καλών χριστιανικών πράξεων... Αυτά όλα είναι προσκοπικά, επικράτησαν στον Προσκοπισμό και δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Παράδοση. Πόσες πράξεις έκαμε ο Ληστής, εις το σταυρό; Γι’ αυτό ανατρέπονται τα μαθηματικά του κόσμου με ένα νέο «Απειροστικό Λογισμό» του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας. Λέει, ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δέχεται «τον της πρώτης έως και τον της εντεκάτης» και τον αμείβει με τον ίδιο τρόπο! Έρχεται κι ο Παναγιωτόπουλος ο φίλος μου, «φίλος» ως δημοσιογράφος, τώρα δεν έχω καμιά σχέση που είναι πολιτικός, και σου λέει: «Μα είναι δυνατόν ο ένας μία ώρα και ο άλλος δώδεκα και να παίρνουνε τα ίδια χρήματα;». Για το Θεό είναι δυνατό, γιατί έφτασε εκεί που πρέπει να φτάσει. Είναι θέμα πού φτάνεις, πώς γεμίζει η καρδιά σου από κάτι. Ο ένας έχει μια κάνουλα που δέχεται τη Χάρη κι ο άλλος σταγόνα-σταγόνα. Έτσι δεν γεμίζει ποτέ! Άλλα μαθηματικά...

Έτσι, λέγανε ότι οι Άγιοι έχουνε πολλά έργα που ξεπερνούν όσα χρειάζονται για να σωθούν. Άρα υπάρχουν «υπέρτατα έργα» ή «πλεόνασμα έργων». «Supererogatoria» λέγονται στα λατινικά. Αυτά τα έργα, λοιπόν, τα βάζει ο Παπισμός, ο Πάπας, σε ένα ταμείο, το «ταμείο αγαθών έργων». Και λέει, π.χ.: «Στον παπα-Γιώργη τι του λείπουν; 344,5 έργα». Παίρνει από τον Άγιο Αντύπα και μου τα δίνει... Έτσι παίρνει από τα έργα αυτά, τα δίνει σε μένα και από τα «πλεονάζοντα έργα» των Αγίων λαμβάνουμε κι εμείς για να σωθούμε. Αλλά λέει το εξής: «Όταν η ψυχή, στον άλλο κόσμο, ακούσει τον ήχο του χρήματος («νταν-νταν-νταν», τις λίρες), λυτρώνεται η ψυχή». Γιατί, λέει, «Για μένα πληρώνουν». Καταλαβαίνετε γιατί είναι καθαρά μπακαλίστικη όπως είναι και η «θεωρία της ικανοποιήσεως», ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε για να πάρει ικανοποίηση, όπως στο ιπποτικό δίκαιο: «Θα σας σφάξω όλους! Αλλά επειδή δεν μπορώ να σας σφάξω (αλλά και να σας σφάξω τι θα βγάλετε;), σταυρώνομαι Εγώ για να ικανοποιήσω τον Θεό Πατέρα». Είναι, καθαρά, το ιπποτικό δίκαιο που προβάλλεται στο Θεό.

Αυτό είναι το πνεύμα του Παπισμού και των Προτεσταντισμών που δεν έσβησε. Οπότε βρήκανε τις λεγόμενες «Indulgentie». Είναι οι «αφέσεις». Αγόραζε ο κόσμος, αυτό που εμείς λέμε Συγχωροχάρτι, σαν «μετοχές Παραδείσου», αγοράζανε Παράδεισο. Κι έλεγε, π.χ. 500 σκούδα, 50 λίρες και παίρνεις διαμέρισμα στο Παράδεισο, τρίτη οδό αριστερά... Αυτά φαίνονται κωμικά αλλά είναι η ουσία! Οπότε άρχισαν να μαζεύουν χρήματα στη Ρώμη για να κτίσουν, να επεκτείνουν τον Ναό του Αγίου Πέτρου και για να κάνουν κι άλλα, βέβαια... Κάπου πρέπει να πάνε τα χρήματα, να δικαιολογηθούν. Και σήμερα γίνονται απάτες και σε μας για «να κτιστεί ο Ναός». Έλεγε ο μακαρίτης ο Κοντόπουλος σε ένα έργο του που είδα στη τηλεόραση: «Αποπερατούται, αποπερατούται ο Ναός και αποπερατωμό δεν έχει!». Θεός σχωρέσ’ τον. Ήταν ωραιότατο έργο, αρκετά καυστικό κατά της Εκκλησίας αλλά για πολλούς άξιζε.Οπότε... πουλούσαν αβέρτα Συγχωροχάρτια! Τώρα, να δούμε και τους Έλληνες σε ένα σύντομο ανέκδοτο που συνδέεται και δεν ξέρω αν είναι ιστορία ή απλώς ανέκδοτο.

Εκείνος που μοίραζε τα Συγχωροχάρτια στη Δύση, αρχές του 16ου αιώνος, περίπου 1510-1515, ήταν ένας Ιωάννης Tezel (Τέτσελος), ο οποίος πήγαινε από πόλη σε πόλη και πουλούσε Συγχωροχάρτια. Οι Γερμανοί, κακά τα ψέματα, δεν μπορούν να τα χωνέψουν κάτι τέτοια. Σ’ αυτό εγώ τους αγαπώ. Είναι επιστημονικά μυαλά, Αρχαίοι Έλληνες στο πνεύμα -άλλο τι κάνουν στη πολιτική τους! Εφθάρησαν, όμως, κι αυτοί. Ξέρετε γιατί; Επειδή οι εργάτες οι δικοί μας τους έμαθαν να βγαίνουν «ελεύθεροι ιατρού». Δεν τα ’ ξεραν αυτά οι Γερμανοί, εμείς τους τα μάθαμε, οι Έλληνες! «Με πονεί η μέση μου»: «δέκα μέρες έξω από το εργοστάσιο»...! Και το κάνουν και οι Γερμανοί! Και μετά που είδανε που παν... και είπαν «Πού πάτε ρε παιδιά; Θα αδειάσουν τα εργοστάσια...».

Λένε ότι ένας Κεφαλλονίτης καπετάνιος (οι Κεφαλλονίτες είναι μόνιμα έμποροι, καπεταναίοι και συγκεντρώνουν πολλά χρήματα) βρέθηκε σε μια πόλη που, κατά σύμπτωση, ο Τέτσελ πουλούσε Συγχωροχάρτια. Δεν ήξερε Γερμανικά. Ρωτάει κάποιον, ενώ ήταν ανεβασμένος σε κάποιο ύψωμα ο Τέτσελ:

-«Τι λέει αυτός εκεί πέρα, πατριώτη;»

-«Πουλάει Παράδεισο. Όποιος πληρώσει εξασφαλίζει μια θέση στο Παράδεισο»

Οπότε σκέφτηκε ο Κεφαλλονίτης, είδε και το πουγκί του που είχε. Πάει κοντά και λέει του Τέτσελ, με τον διερμηνέα:

-«Ο Παράδεισος ποιανού είναι;»

-«Του Πάπα. Και πουλάει Παράδεισο»

-«Η Κόλαση ποιανού είναι;». Λέει:

-«...Δεν ξέρω τι να σου πω... αλλά κι αυτή του Πάπα είναι»

-«Μου πουλείς εμένα την Κόλαση;»

-«Πόσο δίνεις;»

-«Δέκα χιλιάδες δουκάτα»... τεράστιο ποσό...!

-«Πάρ’ το».

Και με δέκα χιλιάδες δουκάτα αγοράζει την Κόλαση. Οπότε πριν προφάσει ο Τέτσελ να συνεχίσει τα Συγχωροχάρτια ανεβαίνει σε ένα άλλο βραχάκι ο Κεφαλλονίτης και λέει: «Παιδιά, σε μισή τιμή πληρώνετε και δεν πάτε στην Κόλαση. Είναι δική μου η Κόλαση!».

Αυτό το ανέκδοτο το κεφαλληνιακό δείχνει ότι πράγματι και οι ίδιοι το γελούσαν αλλά και οι άλλοι. Κι όμως, ακόμη μέχρι σήμερα υπάρχουν οι «Indulgencies». Τα έργα των Αγίων, τα «Supererogatoria», τα υπέρτατα έργα και δεύτερον, η αγορά αξιομισθιών των Αγίων.

Στην Ανατολή δημιουργήθηκε το θέμα, γιατί οι Παπικοί ήτανε δίπλα μας συνεχώς (εδώ είναι η ουσία της απάντησης). Και έλεγαν οι απλοί άνθρωποι «Πώς ο Πάπας συγχωρεί αμαρτίες και μπάζει στον Παράδεισο;». Αυτά τα έλεγε ο απλός άνθρωπος, ο αθεολόγητος που μπορεί να πάει στον Παράδεισο επειδή δεν ξέρει άλλα πράγματα. Αλλά δεν ήξερε να εκτιμήσει. Οπότε η Σύνοδος του 1722, στην Κωνσταντινούπολη και στα Ιεροσόλυμα, μιλεί για την δυνατότητα και της ημετέρας Εκκλησίας «να συγχωρεί αμαρτίες». Δεν λέει η Σύνοδος για «Συγχωροχάρτια». Όλα αυτά τα κείμενα υπάρχουν στο έργο «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» του Ι. Καρμίρη. Κι αρχίζουν να κυκλοφορούν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως κείμενα-συγχωροχάρτια, δηλαδή δεν γράφει «Συγχωροχάρτι», αλλά «Ψυχοχάρτι». Έδινε το όνομα, έδινε και τα χρήματα, σα να κάνει ένα Τρισάγιο. Οπότε αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε κι εμείς κείμενα, χαρτιά, τα οποία είχαν το ύφος του Συγχωροχαρτίου. Αυτά όλα τα μάζεψε, όσα βρήκε, ο Ηλιού -Θεός σχωρέσ’ τον- και καλά έκανε και τα δημοσίευσε. Το επιχείρημα το οποίο ανέτρεψε την θέση ότι είχαμε Συγχωροχάρτια, είναι ότι δεν είναι επίσημη διδασκαλία της (Ορθοδόξου) Εκκλησίας. Αλλά επειδή το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ήταν πάντα εμπερίστατο: π.χ. άλλοι ήθελαν να πάρουν χρήματα επειδή τους έλειπαν. Όλα είναι μέσα ακόμη και οι απάτες. Άλλο οι Άγιοι κι άλλο εγώ! Οπότε άρχισε η έννοια της «συγχωρήσεως» των αμαρτιών με αυτό το τρόπο. Δηλαδή, έγραφες το όνομα, το έδινες κάπου κι αυτό διαβαζόταν στη λειτουργία, όπως παίρνετε σήμερα τα ψυχοχάρτια. Αλλά δεν είναι Συγχωροχάρτια. Η παπική θεολογία, το παπικό υπόβαθρο που σχετίζεται με τα Συγχωροχάρτια δεν υπάρχει σε μας. Απλούστατα απαντούν στον λαό, ότι «Κι εμείς συγχωρούμε» και βγάλανε αυτά τα κείμενα που είναι σαν Συγχωροχάρτια, «οιωνεί Συγχωροχάρτια». Και στην ουσία εμείς τα λέμε «Ψυχοχάρτια», που μέχρι σήμερα παίρνετε μαζί με το πρόσφορο τα ονόματα.

Προσέξτε τώρα. Η απάντηση στον μακαρίτη τον Ηλιού που επίσημα γραπτώς την έδωσα, ήταν η εξής. Κάθισα και μελέτησα τον έβδομο τόμο της εννεάτομης Δογματικής της Παπικής Εκκλησίας, που ήταν δυο συγγραφείς καθηγητές πανεπιστημίου. Ο ένας ήταν ο Άουερ κι ο άλλος ήταν ο Ράτσινγκερ, ο νυν Πάπας. Και μάλιστα στο «Die Sakramente der Kirche», το περί μυστηρίων κεφάλαιο το γράφει ο Ράτσινγκερ, στον έβδομο τόμο. Γράφει: «Και στην Ανατολή εμφανίστηκαν ανάλογα κείμενα αλλά ουδεμία σχέση έχουν με τα λατινικά Συγχωροχάρτια».

Πηγή: Απόσπασμα Ομιλίας του κοσμήτορα της Θεολ . Σχολής του πανεπ. Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, η οποία δόθηκε στον Αγ. Αντύπα, στο Γουδί στις 10-11-2005, Απομαγνητοφώνηση: Θ.Α. Επιμέλεια: Θ.Φ.Δ.

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟ ΨΕΥΔΟΣ

Σύμφωνα με την είδηση, «η επιρροή» της λεγόμενης Αγγλικανικής εκκλησίας» «βρίσκεται στο ναδίρ και μόλις το 3% των Άγγλων συμμετέχει σε λειτουργία σε εβδομαδιαία βάση» (βλ. Εφημ. «Ή Καθημερινή», 25.7.2002, σελ. 13). Είναι όμως περίεργο, το ότι οι Αγγλικανοί πιστεύουν ότι με τον νέο πριμάτο τους, τον Αρχιεπίσκοπο Καντέρμπουρυ Ρόουαν Ουΐλλιαμς, η «εκκλησία» τους θα αναγεννηθεί . Γράφουμε «περίεργο», διότι ο ηλικίας 52 ετών Ουαλλός και όχι Αγγλος Δρ. Ρόουαν Ντάγκλας Ουΐλλιαμς, (Dr. Rowan Douglas Williams), πού ανέλαβε τα καθήκοντα του στις 23.7.2002, υποστηρίζει ανοικτά τη χειροτονία γυναικών ως ιερέων και επισκόπων, όπως επίσης και τους ιερείς ομοφυλόφιλους.

Με τέτοιες ιδέες και θέσεις πως είναι δυνατόν να βοηθηθεί ο μεταπτωτικός άνθρωπος, να ανανεωθούν τα ήθη και η εκκοσμικευμένη κοινωνία και να μη βυθισθεί αυτή στην ηθική αναρχία; Ή Αγγλικανική «εκκλησία» τι καλό και τι σημαντικό μπορεί να περιμένει από τέτοιες ιδέες; Πώς μπορεί ένας «αρχιεπίσκοπος» με τέτοιες τοποθετήσεις να σώσει το λαό και τη χώρα του από την αθεΐα, τον υλισμό και την πλήρη απογύμνωση του Χριστιανισμού από τις ηθικές αξίες; Πώς μπορεί με τέτοιες απαράδεκτες και ανοικτά καταδικαζόμενες από την Αγία Γραφή αμαρτίες, όπως ή ομοφυλοφιλία, πού ευτελίζει τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, και την καθιστά κατώτερη και από αυτά τα άλογα ζώα, ή με τη φθηνή διασκέδαση, όπως κατάντησαν τη «λατρεία» οι Προτεστάντες, να σταματήσουν την κατάπτωση και να επαναφέρουν το λαό από το κοσμικό χάος στην αγκάλη του Τρισάγιου Θεού; οι ηγέτες αυτοί, με την κατά κόσμο μεγάλη μόρφωση - παρουσιάζουν τον Ουίλλιαμς ως έξοχο πνεύμα, συγγραφέα 14 βιβλίων, κάτοχο εφτά γλωσσών κλπ. - δεν βλέπουν εκείνο πού βλέπει Ο κοινός άνθρωπος; Ότι δηλαδή στη Δύση «ή Εκκλησία κατέληξε να είναι ένα πολιτικό, δογματικό ινστιτούτο, φθαρμένο και απογυμνωμένο από το μυστήριο και το δέος», όπως γράφει ο Ορθόδοξος Αμερικανός Frank Schaeffer; Δεν αντιλαμβάνονται ότι σήμερα στη Δύση «αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα τη ς θρησκείας σαν ένα "χρήσιμο ψεύδος" απαραίτητο για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης...»; κατά τον π. Richard Neuhaus, ο οποίος συμπληρώνει: «Είναι λυπηρό ότι (όλοι αυτοί) δεν πιστεύουν, αλλά είναι πολύ πιο λυπηρό το ότι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν το όνομα του Θεού, τον οποίον οι ίδιοι δεν τιμούν, και μ’ αυτό τον τρόπο το ατιμάζουν».

Ο λόγος του Προφήτου προς τους άπιστους άρχοντες - ο Ούΐλλιαμς είναι επιλογή του ιδίου του Τόνι Μπλαίρ - «τάδε λέγει Κύριος· δι΄ ὑμᾶς διαπαντὸς τὸ ὄνομά μου βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι.» (Ήσαΐας. Κεφ Νβ΄, 5), είναι επίκαιρος όσον ποτέ άλλοτε.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ» ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ ΔΡΥΙΔΩΝ

Σε ποιο κατήφορο οδηγούν τέτοιες ιδέες του Αγγλικανού πριμάτου δείχνει και ή όλη στάση του προς τη νεοειδωλολατρία, όπως εμφανίζεται στη χώρα του με τους Δρυίδες. Για όσους δεν ξέρουν, οι Δρυίδες ήσαν μέλη ιερατικού σωματείου των αρχαίων Κελτών. Δεν είχαν ναούς, συνέρχονταν μέσα στα δάση και τελούσαν τις πανθεϊστικές λατρείες τους μέσα σε σπηλιές, προσέφεραν δε και ανθρωποθυσίες. Είχαν αιρετό, ισόβιο αρχηγό, τον «Μεγάλο Δρυΐδη» και ασκούσαν εξουσία. Όταν οι Ρωμαίοι τους έδιωξαν από τη Γαλατία, κατέφυγαν στη Βρετανία. Καταδιώχθηκαν όμως και από εκεί και τελικά εξαφανίστηκαν κατά τον α΄ μ. Χ. αιώνα. Τελευταία όμως, με τα κινήματα της νεοειδωλολατρίας, άρχισαν να αναβιώνουν. Από είδηση λοιπόν πληροφορηθήκαμε ότι «ο Δρ. Ρόουαν Ουΐλλιαμς έγινε επίτιμο μέλος της Αδελφότητας των Δρυίδων της Ούαλλίας (ΣΣ. ο κ. Ουΐλλιαμς είναι Ουαλλός και όχι Άγγλος) σε μια μεγάλη τελετή στο Σαίντ Νταίηβιτς της Ούαλλίας. Εχρίσθη Δρυϊδης-Βάρδος από τον Αρχιδρυΐδη της Βρετανίας Δρα Ρόμπυν Λιούζ και έτσι κατέστη μέλος ενός σωματείου, πού αριθμεί μεταξύ των μελών του και τη βασίλισσα της Αγγλίας! (ΣΣ. Υπενθυμίζουμε ότι η βασίλισσα της Αγγλίας είναι η ανωτάτη αρχή, η κεφαλή της Αγγλικανικής «εκκλησίας»). Η απόφαση αυτή προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών» (βλ. εφημ. «Εστία» 6.8.2002, σελ. 5, όπου υπάρχει και σχετική φωτογραφία). Όλα αυτά έγιναν τον Αύγουστο του 2002, δηλαδή δυο μόλις μήνες πριν από την επίσημη ανάληψη από τον Δρα Ούΐλλιαμς των καθηκόντων του ως Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρυ.

Τώρα πώς συμβιβάζεται η χριστιανική ιδιότης, και μάλιστα ενός «αρχιεπισκόπου» ο οποίος θεωρείται πνευματικός ηγέτης των εβδομήντα εκατομμυρίων πιστών της Αγγλικανικής «εκκλησίας» σ’ όλο τον κόσμο, με την πανθρησκεία, την ειδωλολατρία και τις ανθρωποθυσίες των Δρυϊδών, μόνο όσοι χαιρέτισαν την εκλογή του μπορούν να μας το πουν.

Πηγή: Η Δράσις μας, 1/2003

Περισσότερα για τους Δρυίδες και την ανθρωποθυσιαστική θρησκεία τους εδώ

ΠΡΟΣΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

ΠΑΣΤΟΡΑΣ ΚΛΟΟΥΝ

Ασφαλώς συμπεραίνει κανείς ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι ενεργό εις το σώμα του Πάστορα (Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιδ΄ «15 Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, 16 καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, 17 τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ' ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται. 18 Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς. 19 ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμος με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δὲ θεωρεῖτέ με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε.») και αυτό είναι απόδειξη της αίρεσής τους. Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να κατοικεί μέσα σε κάποιον, και μάλιστα ιερέα, και αυτός ο κάποιος να νιώθει άνεση, μακιγιάροντας κωμικά το πρόσωπό του, που είναι εικόνα Χριστού (Γέννεσις, Κεφ. Α΄ «27 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς») και να επιδίδεται σε κωμικές εκτελέσεις μέσα στον ναό Του Κυρίου, που κτίσθηκε για το απόλυτα σοβαρό αντικείμενο της Λυτρώσεως.

Οι Προτεστάντες έχουν δηλαδή εδώ μια ουσιώδη διαφορά με την Ορθοδοξία. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να πληρώσουν τους ναούς τους, γεγονός για την Ορθοδοξία εντελώς αδιάφορο. Κάτι ανάλογο πράττουν και οι διάφοροι «ευαγγελιστές» του Βουδισμού στην Δύση. Κατασκευάζουν ένα βουδισμό για τα μέτρα της σημερινής δύσης και για να προσελκύσουν κόσμο και ο κάθε αφελής που δεν έχει ανοίξει σελίδα για τον βουδισμό, βασικά δεν ξέρει τι λέει αυτό το δόγμα, τρέχει με κεριά στο χέρι να συμμετάσχει σε «γυμναστικές» γιόγκα σε διάφορα κοσμικά γυμναστήρια όπου ο Βούδας είναι ιν «in» και τρέντι «trendy» (της μόδας).

Οι πιστοί του καθεδρικού ναού St. Albans του Λονδίνου πριν από δύο ημέρες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μια ασυνήθιστη κυριακάτικη λειτουργία, διανθισμένη από τα ακροβατικά του ιερέα τους, ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του εργάζεται ως κλόουν.

Ο σεβασμιότατος Ρόλι Μπέιν, στη διάρκεια του κηρύγματός του άρχισε να κάνει τούμπες και να αιωρείται από αόρατα σύρματα, καθώς συνέκρινε τα σκαμπανεβάσματά της ζωής των πιστών με τα ακροβατικά του.

Αφορμή για το σόου ήταν η συμπλήρωση της 21ης επετείου από την ίδρυση των «Holy Fools», μιας ομάδας κλόουν οι οποίοι διαδίδουν το λόγο του Κυρίου μέσω του γέλιου.

Πηγή: ΑΠΕ, 14/10/2003

 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ (ΚΑΛΒΙΝΟΣ, ΛΟΥΘΗΡΟΣ Κ.Λ.Π.)

Ο Προτεσταντισμός μοιάζει με την πλάνη εις την οποία πίπτουν πολλοί βαπτισμένοι ή αβάπτιστοι φιλόχριστοι ακόλουθοι. Θεωρούν πως η Αγία Γραφή, ως Ιησούς Χριστός, είναι αρκετή για να τους διδάξει και δεν αποδέχονται κανέναν άλλο πέραν τούτης, δεν αποδέχονται γνώμες και βίους Αγίων, μαρτύρων, Αποστόλων, ιερομονάχων, αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων κ.α. Όλα αυτά όμως είναι τίποτα άλλο παρά συσκοτισμός της σκέψης, διότι δεν έχουν αντιληφθεί και δεν έχουν γνώση του εξής: αν και αποδέχονται τον Ιησού Χριστό ως Θεό, νομίζουν πως Αυτός ως Θεός πέρασε μόνο μια φορά μέσα από την Ιστορία και μετά από κει και έπειτα και κατά κάποιο παράξενο τρόπο «αποσύρθηκε» και άφησε την Εκκλησία Του εις την Τύχη της. Λες και ο Ιησούς Χριστός ναι μεν μπήκε στον «κόπο» να διδάξει, βασανιστεί και σταυρωθεί από τα ίδια Του τα πλάσματα και δεν ενδιαφέρεται από κει και έπειτα διόλου για την ιδική τους πνευματική πορεία. Κάτι τέτοιο όμως αντίκειται εις το ίδιο το νόημα της Αγίας Γραφής, η οποία ξεκάθαρα τονίζει την δωρεά του Αγίου Πνεύματος στους χειροτονημένους που έχουν Αποστολική ακολουθία (1) και που τους δίδει το δικαίωμα να αφήνουν τις αμαρτίες (2), όσο και την παρουσία του Θεού ως Πνεύματος Αγίου εις τις Οικουμενικές αποφάσεις (3). Αλλά οι Διαμαρτυρόμενοι δεν δέχονται τα 7 μυστήρια της Εκκλησίας, μόνο δύο.

Αλλά για να αντιληφθεί ο αναγνώστης την έλλειψη σταθερής βάσης της Προτεσταντικής αιρέσεως, μέσα από την οποία ουκ ολίγες φορές νεοπαγανιστικές οργανώσεις, προσπαθούν να αντλήσουν κριτική κατά της Ορθοδοξίας, πρέπει να μελετήσει το σύγγραμμα «Αγία Γραφή & Αιρετικοί Προτεστάνται», του Χρίστου Βασιλειάδη, Θεολόγου -Φιλολόγου Καθηγητού, αφού το μεταμορφώσει από την σελίδα της «ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης» του Απολογητή.

Σημειώσεις

1. Κατά Ιωάννη, Κεφ. Κ ΄ «21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. »

2. Μυστήριο της εξομολογήσεως

3. Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ιη΄ «19 Πάλιν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν.»

ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ

 

O Αλλάχ απαγορεύει να προσεύχονται οι πιστοί για τους ειδωλολάτρες (Κοράνι 9:113)

Οι δίκαιοι στον Παράδεισο θα διαπράττουν μοιχεία με υπερφυσικές παρθένες (Κοράνι 2:25, 4:57, 37:40-48, 38:52, 44:54, 52:20, 55:56, 56:36-37, 78:33) Φαίνεται πως οι πρώην σύζυγοί τους θα είναι παρατημένες απ’ τους άνδρες τους, οι οποίοι αφού τις χρησιμοποίησαν και τις καταπίεσαν, ακόμη και με το δικαίωμα της βιαιοπραγίας, τώρα θ’ απολαμβάνουν τις νεαρές...

Ο Αλλάχ διατάζει τους άνδρες να μαστιγώνουν τις γυναίκες που τους προκαλούν υποψίες για ανταρσία (Κοράνι 4:34)

ΜΩΑΜΕΘ & ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Να τις στέλνετε στα κρεβάτια τους, και να τις δέρνετε. Η υποτιμητική γνώμη του Μωάμεθ για τις γυναίκες

του David Wood

Οι Μουσουλμάνοι απολογητές έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, πείθοντας τους ανθρώπους πως ο Μωάμεθ ήταν υπέρμαχος των δικαιωμάτων της γυναίκας. Πράγματι, κάποιοι ισχυρισμοί περί της απελευθέρωσης των γυναικών έχουν πείσει μερικούς ανθρώπους πως «ο Μωάμεθ ήταν πιθανότατα ο μεγαλύτερος υποστηρικτής γυναικείων δικαιωμάτων που γνώρισε ο κόσμος» [i] Τα Μουσουλμανικά γραπτά βρίθουν από αναφορές σχετικά με τις βελτιώσεις στις σχέσεις των φύλων που οφείλονται στον Μωάμεθ:

 Ακόμα και από παλιά, από τον έβδομο κιόλας αιώνα της Χριστιανικής περιόδου, το Ισλάμ είχε καταργήσει την φρικτή πρακτική της θηλυκής βρεφοκτονίας που ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους παγανιστές Άραβες, είχε δώσει σαφείς οδηγίες που οδηγούσαν στον περιορισμό της πολυγαμίας, είχε αναχαιτίσει τα απεριόριστα δικαιώματα που ασκούσαν οι άνδρες επάνω στις γυναίκες τους, και έδωσε στην γυναίκα και πνευματική και υλική ισοτιμία με τον άνδρα. [ii]

 Αν και αληθεύει πως ο Μωάμεθ βελτίωσε την θέση της γυναίκας στην Αραβία, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτό το γεγονός να θολώσει κάποια άλλα ζητήματα, όπως το ότι ο Μωάμεθ:

α) επέτρεπε στους συζύγους να δέρνουν την γυναίκα τους,

β) πως επανειλημμένα κήρυττε την κατωτερότητα των πνευματικών ικανοτήτων της γυναίκας,

γ) πως δίδασκε ότι οι προοπτικές της γυναίκας για την μετά θάνατον ζωή ήσαν πολύ αποθαρρυντικές,

δ) και πως -σύμφωνα με τον Μωάμεθ- είναι επιτρεπτό οι άνδρες να βιάζουν τις γυναίκες που έπιαναν αιχμάλωτες.

Α) Τι Λέει το Κοράνι για την Συζυγική Βία

Το Κοράνι επιτρέπει (ή -ίσως- διατάζει) τους άνδρες να δέρνουν τις συζύγους τους, για να είναι υποταγμένες. Ας εξετάσουμε δύο μεταφράσεις του ακόλουθου εδαφίου:

 Οι άνδρες είναι οι συντηρητές των γυναικών, επειδή ο Αλλάχ έκανε ορισμένους να υπερέχουν των άλλων, και επειδή εκείνοι ξοδεύουν από την περιουσία τους. Οι καλές γυναίκες συνεπώς είναι υπάκουες, φυλάγοντας τα κρυφά πράγματα όπως τα έχει φυλάξει ο Αλλάχ, και όσο για εκείνες εκ μέρους των οποίων φοβόσαστε την εγκατάλειψη, να τις επιπλήττετε, και να τις αφήνετε μόνες μέσα στους χώρους του ύπνου, και να τις δέρνετε. Και τότε, αν σας υπακούνε, μην ζητάτε κάτι εναντίον τους. Είναι βέβαιο πως Ο Αλλάχ είναι ύψιστος, είναι μεγάλος. [iii]

 Οι άνδρες είναι οι προστάτες και οι συντηρητές των γυναικών, επειδή ο Αλλάχ έχει δώσει στον ένα περισσότερη δύναμη από τον άλλον, και επειδή τις συντηρούν με τα δικά τους μέσα. Συνεπώς οι δίκαιες γυναίκες είναι ευλαβικά υπάκουες, και φυλάσσουν κατά την απουσία (του συζύγου) εκείνο που θα ήθελε ο Αλλάχ να φυλάνε. Όσο για τις γυναίκες που φοβάστε εκ μέρους τους την απιστία και κακή συμπεριφορά, να τις μαλώνετε (πρώτα). (Μετά), να αρνείστε να μοιράζεστε το κρεβάτι τους, και (τελευταίο), να τις δέρνετε(ελαφρά). Όμως αν επιστρέψουν στην υπακοή, μην αναζητάτε εναντίον τους μέτρα (ενόχλησης). Διότι ο Αλλάχ είναι ύψιστος, είναι πιο ανώτερος (από όλους σας).[iv]

 Οι Μουσουλμάνοι μεταφραστές έχουν παλέψει πολύ με το εδάφιο αυτό, και αναζητούν τρόπους να «νερώσουν» το ολοκάθαρο νόημά του. Για παράδειγμα, ο Ali προσθέτει την λέξη «ελαφρά» στην μετάφρασή του, κάτι που δεν υπάρχει στην Αραβική γλώσσα. Όμως, ακόμα και αν επιτρέψουμε να αμβλύνει ο Ali τα μέρη του Κορανίου που αυτός θεωρεί προσβλητικά, το εδάφιο συνεχίζει να επιτρέπει τους συζύγους να δέρνουν τις γυναίκες τους. Συνεπώς, σύμφωνα με τον τελευταίο και πιο σπουδαίο προφήτη του θεού, η συζυγική βία είναι επιτρεπτή, και ίσως απαραίτητη.

Β) Η Ανεπάρκεια του Γυναικείου Μυαλού

Ο Μωάμεθ διατεινόταν πως τα μυαλά των γυναικών είναι ανεπαρκή, και πως τους έλειπε και η κοινή λογική:

[Είπε ο Μωάμεθ]: Ω, γυναίκες, θα πρέπει να κάνετε ελεημοσύνες και να ζητάτε πολλές φορές την συγχώρηση, επειδή σας είδα μαζικά ανάμεσα στους κατοίκους της Κόλασης. Μια σοφή κυρία από αυτές είπε: «Πώς είναι, αγγελιοφόρε του Αλλάχ, και το είδος μας είναι μαζικά στην Κόλαση;» Πάνω σ’ αυτό παρατήρησε ο Άγιος Προφήτης: «Καταριέστε πολύ, και είστε αγνώμονες στους συζύγους σας. Κανέναν άλλο δεν έχω δει, που να του λείπει η κοινή λογική και να χωλαίνει στην πίστη, ενώ (ταυτόχρονα) να κλέβει την γνώση των σοφών, παρά μόνο εσάς.» Σε αυτό, σχολίασε η γυναίκα: «Τι έχει η κοινή λογική μας και η πίστη;» Εκείνος (ο Άγιος Προφήτης) παρατήρησε: «Η έλλειψη κοινής λογικής (κρίνεται επαρκώς από το γεγονός) ότι η μαρτυρία δύο γυναικών ισούται με την μαρτυρία ενός ανδρός. Αυτό είναι μια απόδειξη της έλλειψης κοινής λογικής.[v]

 Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Δεν αληθεύει πως η μαρτυρία μιας γυναίκας ισούται με την μαρτυρία μισού ανδρός;» Η γυναίκα είπε «Ναι». Εκείνος τότε είπε: «Αυτό είναι εξ αιτίας της ανεπάρκειας του μυαλού της.» [vi]

 Προσέξτε εδώ πως, στην πρώτη παράγραφο, ο Μωάμεθ δικαιολογεί την πεποίθησή του πως οι γυναίκες υστερούν σε κοινή λογική, με το να λέει πως η μαρτυρία τους αξίζει όσο η μισή μαρτυρία ενός ανδρός. Και όμως, στην δεύτερη παράγραφο, ο Μωάμεθ δικαιολογεί την πεποίθησή του πως η μαρτυρία των γυναικών ισοδυναμεί κατά το ήμισυ με την μαρτυρία των ανδρών, με το να λέει πως οφείλεται στην ανεπάρκεια του μυαλού των γυναικών.

 Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα «κυκλικής» λογικής. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε πώς θα διεξαγόταν μια συζήτηση ανάμεσα στον Μωάμεθ και ένα πιο κριτικό «ερευνητή»

Ερευνητής: «Ω, Μωάμεθ, γιατί είναι γεμάτη από γυναίκες η Κόλαση;»

Μωάμεθ: «Επειδή τους λείπει η κοινή λογική!»

Ερευνητής: «Πώς το ξέρεις ότι τους λείπει η κοινή λογική;»

Μωάμεθ: «Η έλλειψη κοινής λογικής φαίνεται από το ότι η μαρτυρία τους αξίζει τα μισά απ’ ότι αξίζει η μαρτυρία ενός άνδρα!»

Ερευνητής: «Αλλά γιατί να αξίζει η μαρτυρία τους μόνο κατά το ήμισυ από του άνδρα;»

Μωάμεθ: «Εξ αιτίας της ανεπάρκειας του μυαλού τους!»

Ερευνητής: «Πώς το ξέρεις ότι τα μυαλά τους είναι ανεπαρκή;»

Μωάμεθ: «Η ανεπάρκεια του μυαλού τους φαίνεται από το γεγονός ότι η μαρτυρία τους αξίζει μισή ανδρική μαρτυρία.»

Ερευνητής: «Ξαναρωτάω, γιατί αξίζει τα μισά η μαρτυρία τους;»

Μωάμεθ: «Επειδή τα μυαλά τους είναι ανεπαρκή!»

Ερευνητής: «Μάλλον τελικά το μόνο ανεπαρκές πράγμα εδώ, είναι ο συλλογισμός σου......»

 Παρατηρήστε επίσης, πως οι ισχυρισμοί του Μωάμεθ είναι νοθεύσιμοι. Δηλαδή, μπορούν να υποβληθούν σε εξέταση και, στην θεωρία, να καταρριφθούν. Μπορούμε δηλαδή πολύ εύκολα να στήσουμε ένα πείραμα, προκειμένου να διαπιστώσουμε αν οι δηλώσεις του Μωάμεθ περί κατωτερότητας της γυναικείας διάνοιας αληθεύουν. Επίσης μπορούμε κάλλιστα να στήσουμε ένα πείραμα όπου μια ομάδα ανδρών και μια ομάδα γυναικών θα είναι μάρτυρες στο ίδιο ατύχημα. Αν οι μαρτυρίες που θα συγκεντρωθούν από την ανδρική ομάδα αποδειχθούν δυο φορές πιο ακριβείς από τις μαρτυρίες της γυναικείας ομάδας, τότε οι δηλώσεις του Μωάμεθ θα έχουν δικαιωθεί. Από την άλλη όμως, αν οι μαρτυρίες από τις δυο ομάδες είναι όμοιες, μπορούμε να ξεγράψουμε τις ιδέες του Μωάμεθ, ως σεξιστικά σχόλια ενός ανθρώπου επηρεασμένου από κοινωνικές απόψεις.

 

Γ) Οι Γυναίκες στην Κόλαση και στον Παράδεισο

 

Οι προοπτικές των γυναικών για την μετά θάνατον ζωή είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές. Σύμφωνα με τον Μωάμεθ, οι περισσότεροι κάτοικοι της Κόλασης είναι γυναίκες :

 Είπε ο Προφήτης: «Είδα τον παράδεισο και άπλωσα τα χέρια μου προς μια συστάδα (των καρπών του) και, αν τα είχα πάρει, θα τρώγατε από αυτά για όσο θα διαρκούσε ο κόσμος. Επίσης είδα και την φωτιά της Κόλασης, και ποτέ μου δεν έχω δει τόσο φρικτό θέαμα. Είδα πως οι περισσότεροι κάτοικοι ήσαν γυναίκες.» Οι άνθρωποι τον ρώτησαν: «Ω, απόστολε του Αλλάχ! Γιατί αυτό;» Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Εξ αιτίας της αγνωμοσύνης τους.» Ρωτήθηκε αν αυτές είναι αγνώμονες προς τον Αλλάχ. Ο Προφήτης (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Είναι αγνώμονες προς τους συντρόφους (συζύγους) τους, και αγνώμονες προς τις καλές πράξεις.» [Είπε ο Μωάμεθ], «Ω, γυναίκες! Να κάνετε ελεημοσύνες, διότι έχω δει πως η πλειονότητα των κατοίκων της πύρινης Κόλασης ήσαν γυναίκες!» Οι γυναίκες ρώτησαν: «Ω, απόστολε του Αλλάχ! Ποιός είναι ο λόγος για αυτό;» Εκείνος είπε: «Ω, γυναίκες! Καταριέστε συχνά, και είστε αγνώμονες προς τους συζύγους σας! Δεν έχω δει άλλον τόσο ελλειμματικό σε νοημοσύνη και σε πίστη, όσο είστε εσείς. Ω, γυναίκες, μερικές από σας μπορείτε να κάνετε ένα προσεκτικό άνδρα να ξεστρατίσει.» [vii]

 Όμως, ακόμα και αν οι γυναίκες σταματήσουν να καταριούνται και αρχίσουν να σέβονται τους συζύγους τους, οι προοπτικές τους για την μεταθανάτια ζωή, δεν είναι πολλά υποσχόμενες. Οι Μουσουλμάνες γυναίκες μπορούν να προσβλέπουν σε μια αιωνιότητα όπου θα στέκονται σε γωνιές, περιμένοντας τους άνδρες να έρθουν να τις απολαύσουν:

 Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Στον Παράδεισο υπάρχει ένα περίπτερο φτιαγμένο από ένα τεράστιο κούφιο μαργαριτάρι εξήντα μίλια σε πλάτος, σε κάθε γωνία του οποίου υπάρχουν εταίρες που δεν θα βλέπουν εκείνους που είναι στις άλλες γωνίες, και που οι πιστοί θα τις επισκέπτονται και θα τις απολαμβάνουν.» [viii]

 

Γ) Σεξ με Αιχμάλωτες Γυναίκες

 

Το Κοράνι επιτρέπει το σεξ μεταξύ Μουσουλμάνων και των αιχμαλώτων ή σκλάβων γυναικών (π.χ. εκείνων που κατέχει το δεξί τους χέρι):

Οι Πιστοί πρέπει (τελικά) να νικήσουν -Εκείνοι που ταπεινώνουν τον εαυτόν τους όταν προσεύχονται, που αποφεύγουν μάταιες συζητήσεις, που είναι ενεργοί στην ελεημοσύνη, που απέχουν από το σεξ, εκτός με εκείνες που τους ενώνουν τα δεσμά του γάμου, ή με εκείνες (τις αιχμάλωτες) που το δεξί τους χέρι κατέχει, επειδή (στην περίπτωση αυτή) δεν θεωρούνται κατακριτέοι. [ix]

Όχι όμως εκείνοι που είναι αφιερωμένοι στην προσευχή - εκείνοι που μένουν αμετακίνητοι στην προσευχή τους. Και εκείνοι που στην περιουσία τους ευρίσκεται ένα αναγνωρισμένο δικαίωμα (για τον ενδεή) που ζητά και που εμποδίζεται (για κάποιο λόγο να ζητήσει), και εκείνοι που παραμένουν στην αλήθεια της Ημέρας της Κρίσεως - και εκείνοι που φοβούνται την δυσαρέσκεια του Κυρίου τους, επειδή η δυσαρέσκεια του Κυρίου τους είναι το αντίθετο της Ειρήνης και Γαλήνης, και εκείνοι που φυλάσσουν την αγνότητά τους, εκτός μόνο με τις συζύγους τους και εκείνες (τις αιχμάλωτες) που το δεξί τους χέρι κατέχει, διότι (τότε) δεν εμπίπτουν σε φταίξιμο [[x]]

 Η πρακτική του σεξ με αιχμαλωτισμένες γυναίκες αναφέρεται συχνά στο Hadith:

 Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη σ΄αυτόν) έστειλε στρατό στο Autas και αντιμετώπισε εκεί τον εχθρό και πολέμησε μαζί τους. Αφού τους κατατρόπωσε και τους αιχμαλώτισε, οι Σύντροφοι του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) φάνηκαν να αποφεύγουν την συνουσία με τις αιχμαλωτισμένες γυναίκες, επειδή εκείνες είχαν συζύγους πολυθεϊστές. Τότε ο Αλλάχ ο Ύψιστος, εμήνυσε κάτω πως; «Και τις γυναίκες τις ήδη παντρεμένες, εκτός από εκείνες που το δεξί σας χέρι κατέχει (4:24)» (δηλ., ήσαν νόμιμες για αυτούς, όταν η περίοδος Idda τελείωνε) [xi]

 Ξεπροβάλλαμε με τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), σε μια εκστρατεία στο Bi’ l-Mustaliq και πιάσαμε αιχμάλωτες κάποιες θεσπέσιες γυναίκες Αράβων. Και τις λαχταρούσαμε, επειδή υποφέραμε από την έλλειψη των συζύγων μας, (όμως ταυτόχρονα) θέλαμε να ζητήσουμε λύτρα για αυτές. Έτσι αποφασίσαμε να έρθουμε σε συνουσία μαζί τους, αλλά τηρώντας το έθιμο azl (την απόσυρση του ανδρικού μορίου πριν από την εκσπερμάτιση για να αποφύγουμε την σύλληψη). Όμως είπαμε: Εμείς θα κάνουμε μια πράξη ενώ είναι εν μέσω ημών ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ; Γιατί να μην τον ρωτήσουμε; Έτσι ρωτήσαμε τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), και εκείνος είπε: «Δεν πειράζει αν δεν το τηρήσετε, διότι κάθε ψυχή που είναι να γεννηθεί μέχρι την ημέρα της Ανάστασης, θα γεννηθεί[[xii]]

 Βγήκαμε με τον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) για την επιδρομή στο Bun Al-Mustaliq και πήραμε αιχμαλώτους από τους Άραβες αιχμαλώτους και επιθυμήσαμε τις γυναίκες, και η εγκράτεια έγινε δύσκολο πράγμα για μας, και επιθυμούσαμε να προβούμε σε διακεκομμένη συνουσία. Έτσι όταν σκοπεύαμε να πράξουμε την διακεκομμένη συνουσία, είπαμε: «Πώς μπορούμε να προβούμε σε διακεκομμένη συνουσία πριν ρωτήσουμε τον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) που είναι παρών ανάμεσά μας; (Τον) ρωτήσαμε για αυτό, και εκείνος είπε: «Είναι καλύτερα για σας να μην το τηρήσετε, αφού όποια ψυχή είναι προδιαγεγραμμένη να έρθει σε ύπαρξη μέχρι την ημέρα της Ανάστασης, θα έρθει.» [xiii]

 Ο Jabir bin Abdullah (είθε ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος με αυτόν) ανέφερε πως κάποιος είχε ρωτήσει τον Απόστολο του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) : «Εγώ έχω ένα κορίτσι-σκλάβα, και εφαρμόζω το azl με αυτήν», στο οποίο ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Αυτό δεν πρόκειται να αποτρέψει εκείνο που ο Αλλάχ έχει ορίσει». Ο άνθρωπος εκείνος τότε ήρθε (μετά από καιρό) και είπε: «Αγγελιοφόρε του Αλλάχ, η σκλάβα για την οποία σου είχα μιλήσει, έχει συλλάβει παιδί», οπότε ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) είπε: «Εγώ είμαι ο δούλος του Αλλάχ και ο Αγγελιοφόρος του.» [xiv]

 Οι Μουσουλμάνοι αρχικά απέφευγαν το σεξ με τις αιχμάλωτές τους, επειδή ήσαν σύζυγοι πολυθεϊστών. Παρά ταύτα, ο Θεός... έστειλε μήνυμα, λέγοντας ότι ήσαν ελεύθεροι να έχουν σεξουαλική επαφή με τις γυναίκες αυτές. Πολλοί Μουσουλμάνοι θα ήθελαν να πιστέψουν πως αυτή η συνουσία θα συνέβαινε μόνο μετά από γάμο, αλλά προφανώς δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Οι Μουσουλμάνοι είπαν πως ήθελαν να συνευρεθούν με τις γυναίκες αυτές, αλλά επίσης πως συνέχιζαν να θέλουν να τις πουλήσουν. Ρώτησαν τον Μωάμεθ για την εφαρμογή διακεκομμένης συνουσίας, και ο Μωάμεθ τους είπε ότι δεν είναι δα και τόσο σημαντικό. Όλα τα παιδιά που είναι προορισμένα να γεννηθούν θα γεννηθούν, οπότε δεν έχει σημασία αν ένας άνδρας εφαρμόζει την διακεκομμένη συνουσία ή όχι.

 Έτσι, το Κοράνι επιτρέπει στους άνδρες το σεξ με τις γυναίκες-αιχμάλωτες, και το Hadith παρέχει παραδείγματα για το πότε εφαρμοζόταν αυτό. Οι Μουσουλμάνοι προφανώς είχαν αποφασίσει να προβούν σε σεξουαλική επαφή με τις αιχμάλωτές τους, τις οποίες προφανώς σκόπευαν να πουλήσουν αργότερα.

 Οι αιχμάλωτες αυτές ήσαν γυναίκες των οποίων οι σύζυγοι και οικογένειες είχαν δολοφονηθεί από τους Μουσουλμάνους. Θα δέχονταν πρόθυμα την συνουσία με τους άνδρες αυτούς, που είχαν δολοφονήσει τις οικογένειές τους; Μάλλον όχι. Αλλά, αφού το Κοράνι και ο Μωάμεθ ενέκριναν το σεξ με τις αιχμάλωτες αυτές, τότε μάλλον εξυπακούεται πως ο Μωάμεθ επέτρεπε να τις βιάζουν....

Αποτίμηση

 

Σίγουρα βελτίωσε την ζωή των γυναικών στην Αραβία ο Μωάμεθ. Όμως μερικές φορές οι Μουσουλμάνοι το χρησιμοποιούν αυτό σαν επιχείρημα για την εγκυρότητα του Ισλάμ. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι παράλογο. Το μόνο που υπαινίσσεται η βελτίωση της ζωής των γυναικών είναι πως το Ισλάμ δεν ήταν τόσο χάλια όσο η κουλτούρα που υπήρχε πριν από αυτό. Αυτό μας λέει περισσότερα για τους παγανιστές παρά για τους Μουσουλμάνους, διότι, όπως είδαμε, ο Μωάμεθ επέτρεπε την συζυγική βία, επανειλημμένα δήλωνε πως οι γυναίκες έχουν κατώτερη νοημοσύνη, δήλωνε πως οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα στην Κόλαση ήσαν γυναίκες, και επέτρεπε τους άνδρες του να απολαμβάνουν το σεξ με αιχμάλωτες γυναίκες. Πάντως αυτό σίγουρα θα ήταν μια καλύτερη κατάσταση από εκείνη που βρίσκονταν οι γυναίκες πριν από την άνοδο του Ισλάμ, αλλά και πάλι, αυτό απέχει πολύ από το να αναγνωρίζεται ο Μωάμεθ ως «ο μεγαλύτερος υποστηρικτής γυναικείων δικαιωμάτων που είδε ποτέ ο κόσμος».

Στη Δύση, η θέση των γυναικών έχει κατά πολύ βελτιωθεί κατά τους τελευταίους αιώνες. Μπορούμε όλοι να είμαστε ευγνώμονες πως υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον Ισλαμικό κόσμο που βλέπουν αυτή την αλλαγή, και που προσπαθούν να υιοθετήσουν παρόμοιες πολιτικές, παρά την μειωτική γνώμη του Μωάμεθ για τις γυναίκες.

Και όμως, πολλές περιοχές που επιμένουν να ακολουθούν τις υποδείξεις του Μωάμεθ παραμένουν στο σκοτάδι. Είναι ελπίδα μας, εκείνοι που θέλουν να υπακούνε το Κοράνι να πιάσουν μια μέρα την Αγία Γραφή και να διαβάσουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου:

Εσείς οι άνδρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας και να μην είστε σκληροί μαζί τους [xv]

Εσείς οι άνδρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας όπως αγάπησε ο Χριστός την Εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτόν Του για αυτήν. [xvi]

Είστε όλοι Υιοί του Θεού, μέσω της πίστεώς σας στον Ιησού Χριστό, καθ΄ότι όσοι εν Χριστώ εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε.

Δεν υπάρχει Ιουδαίος ή Έλληνας, δούλος ή ελεύθερος, άνδρας ή γαυναίκα, επειδή είστε όλοι ένα, εν Ιησού Χριστώ. Αν ανήκετε στον Χριστό, τότε είστε γόνοι του Αβραάμ, και κληρονόμοι σύμφωνα με την επαγγελία. [xvii]

 

Σημειώσεις:

01. Pierre Crabites, καταγεγραμμένο στο Allama Sir Abdullah Al-Mamun Al-Suhrawardy, The Wisdom of Muhammad (Η Σοφία του Μωάμεθ) (New York: Citadel Press, 2001), σελ.20.

02. Του ιδίου, σελ. 20.

03. Κοράνιον 4:34, Μετάφραση M.H. Shakir.

04. Κοράνιον 4:34, Μετάφραση Abdullah Yusuf Ali.

05. Sahih Muslim, Abdul Hamid Siddiqi, μεταφρ., αρ 142.

06. Sahih Al-Bukhari, Dr. Muhammad Matraji, μεταφρ. (New Delhi: Islamic Book Service, 2002), αρ. 2658.

07. Του ιδίου, αρ.1462.

08. Του ιδίου, αρ. 4879.

09. Κοράνιον 23:1-6, Μετάφραση Αbdullah Yusuf Ali.

10. Του ιδίου, 70:22-30.

11. Sahih Muslim, αρ. 3432.

12. Του ιδίου, αρ. 3371.

13. Sahih Al-Bukhari, αρ. 4138.

14. Sahih Muslim, αρ. 3384.

15. Κολασσαείς 3:19.

16. Εφεσίους 5:25.

17. Γαλάτες 3:26-29.